Nauczka z podróży 2/3 (Mrówki)

Kukurydziane pola wydaja się bardzo jednostajne i mało interesujące do momentu jak nie znajdziesz się w bezpośredniej bliskości tej ciekawej rośliny. Posiada dwa pietra korzeni, które utrzymują ogromny ciężar łodygi, liści i swych owoców w idealnym pionie sięgając od 1 do 2 metrów w głąb gleby. Nie występuje w formie dzikiej. Czyli pochodzi z kosmosu bo bez udziału człowieka nie rozmnaza się.
Nasze zainteresowanie kukurydzą zmalało gdy przed nami pojawił się krzew jeżyn.

P. już kierował się w jego stronę gdy upomniałam go aby trzymał się z daleka od wysokiej trawy i chaszczy. Minęłam go gdy tułów p. wygiął się prawie pod katem prostym aby bliżej przysunąć aparat do owoców. Dzieliły nas zaledwie trzy kroki gdy usłyszałam nieludzki wrzask, głośny i gardłowy. Po obejrzeniu tysiąca horrorów wiem, że tak krzyczy człowiek mielony w gigantycznej maszynce do mięsa. Dostałam nagłego paraliżu kończyn i zamarłam w bezruchu. Serce natomiast zaczęło tłuc się jak oszalałe. Wydawało mi się, że tak właśnie wygląda zejscie smiertelne, serce bije jak szalone a za chwilę staje i to już koniec. Przemogłam paraliżujący strach i odwróciłam się, p. tupał prawa noga i przywoływał nieznane mi dotąd zaklęcia. To chyba nie był waż bo już dawno bylibyśmy w drodze do szpitala. P. okładał się po prawej łydce tuż ponad skarpetka i wył jak oszalały. 

To nie jest reka p. ale bable takie same.

- Mrówki! Jakieś jadowite małpy! Uważaj! - P. do histeryków nie należy i rzadko widuję go w takim stanie wściekłości na boskie stworzenia. Jako alergik na wszelkie jady potrafi odróżnić pszczołę od osy na kilometr nawet w powietrzu, po komarach ma bąble wielkości ziarnka fasoli "jaś" i nie raz był pogryziony przez mrówki ale nigdy tak nie panikował. Przemknął obok mnie jak struś pędziwiatr a ja podążyłam jego śladem nie oglądając się nawet za siebie. Na asfaltowej drodze p. tańczył twista. 

- Zabiję, wytruję je co do jednej. Kupię cysternę kwasu i będę patrzył jak się w nim rozpuszczają. - Na prawym bucie jeszcze kilka maciupeńkich mrówek kryło się przed morderczymi uderzeniami dłoni. Te co spadły zostały roztarte na pojedyncze atomy przez podeszwę buta. Może jeszcze dwie były wgryzione w skórę tuż ponad ściągaczem skarpetki.
- Jakie one malutkie. - Nigdy nie widziałam mrówek o tak małych rozmiarach i w takim zdecydowanym czerwonym kolorze. Układając się do zdjęcia p. postawił nogę na mrowisku a mrówki skorzystały z tej okazji nader skwapliwie. 

- O jejku jak piecze, chyba się wścieknę. - Paznokcie p. ryły pogryziona okolicę aż do krwi.
- To najprawdopodobniej są "fire ants". - Nic więcej nie przychodziło mi do głowy bo chociaż nigdy ich nie widziałam ale za to nasłuchałam się o nich dużo i tylko samego złego.
- Mam gdzieś te ogniste mrówy. Dlaczego zawsze mnie coś użre?
- Bo nie uważasz. Mówiłam ci tyle razy nie właź w podejrzane miejsca.
- Jakbym nie uważał to już dawno bym zdechł. - Lewym butem czochrał swoja prawa kostkę.
Ukąszenia ropiały przez tydzień pomimo odkażania i smarowania antybiotykami. Ślady w postaci ciemnych plamek pozostały do dziś.