Śniadanie o 14:00

Po krótkiej drzemce opuściliśmy motel w St Augistine około dziewiątej rano czyli nieprzyzwoicie późno. Nie byliśmy w stanie podnieść naszych ciał z łóżek wcześniej bo akurat dzisiejszy dzień postanowiliśmy przeznaczyć na leniwe zwiedzanie tego najstarszego miasta na terenie USA. Aby wprowadzić się w nastrój tego miasta postanowiliśmy skonsumować śniadanie w samym centrum a najlepiej w wypatrzonej knajpce na molo skąd rozciągał się wspaniały widok. Po lekko ruchomych deskach podeszliśmy do restauracji która jak głosił napis czynna będzie od 15:00.

Pomyślałam, ze coś z nami nie w porządku skoro nikt nas nie chce przenocować (poprzedni post) i nakarmić. Podjechaliśmy pod fort obronny który jest najchętniej odwiedzanym miejscem w mieście ale po krótkiej wymianie zdań postanowiliśmy najpierw zobaczyć plaże tak jak to widzieli pierwsi osadnicy przybywający w te okolice. 
Fort zostawiliśmy sobie na następny dzień który okazał się największą niespodzianką tego wyjazdu.

 Tak ładnych plaż nie widziałam w swoim życiu. Szerokie i prawie bezludne. Białe grzywy fal jakby zachęcały i kusiły ciepłą kąpielą. Przybysze z XVIII wieku mogli być urzeczeni takim widokiem i wcale się nie dziwie, ze pozostali aż do dnia dzisiejszego. Rewelacje duchowe zostały zagłuszone odgłosami burczenia w żołądku. Opuściliśmy St Augustine udając się nadmorskim bulwarem 1A na południe w stronę Daytona Beach aby tam wreszcie zjeść śniadanie. Stukilometrowa wycieczka w jedna stronę zajęła nam dużo więcej czasu niż planowaliśmy. Uroki plaż widocznych z auta zatrzymywały nas częściej i na dłuższy czas niż planowaliśmy. Wielokrotnie zupełnie dzikie plaże, ciche o tej porze roku obdarowały nas jedynie szumem fal i skąpą fauną. 

 Zauważyłam codzienne tragedie rozgrywajace sie również w swiecie zwierząt gdzie zwycieża silniejszy i sprytniejszy lub młodszy i zdrowszy.

Pierwszy posiłek zjedliśmy późnym popołudniem. Większe miasta jak Ormond Beach czy Daytona Beach to skupisko wspaniałych hoteli stojących bezpośrednio na plaży. 

Wszystko wydaje się zadbane i gotowe na przyjecie kolejnych turystów. Dla nich wszystko aby tylko zostawili kolejne 5 dolarów jak np. wjazd na plażę samochodem. 

Wreszcie udało nam się skończyć zupełnie pospolity posiłek w poniżej przeciętnej jadłodajni i na deser zerwałam ładny kwiat z kwitnącego na trawniku krzewu aby osłodzić sobie przykre doznania estetyczno-kulinarne. 

W jeszcze wolniejszym tempie wracaliśmy do motelu i gdy jedzenie już dobrze ułożyło się w brzuchu postanowiliśmy wykąpać się w ciepłej i czystej wodzie Atlantyku. Tak niewinnie wyglądające fale nie zapowiadały drzemiącej w nich siły. Oprócz kostiumu kąpielowego miałam buty do kąpieli które miały ochronić stopy przed tak dobrze skrywanym niebezpieczeństwem. 

Nie chcąc ryzykować spotkania z rekinem, delfinem czy lądowaniem pelikana na czubku głowy weszliśmy nie głębiej niż do pasa aby poczuć rozbijające się fale na plecach. Radości było co niemiara do momentu gdy przyszła inna ale nie większa niż inne fala. Tak nami zakotłowała, że straciliśmy grunt pod nogami i wciągnęła nas na głęboką wodę. Już żegnałam się z życiem gdy poczułam dłoń p. zaciskającą się na moim nadgarstku. Szarpniecie było tak mocne, ze usłyszałam chrupniecie w stawach. Po chwili długiej jak istnienie mogłam wreszcie zaczerpnąć upragnionego powietrza. Zaczęłam uciekać w stronę stałego lądu ale kolejna fala powaliła mnie na kolana. Niech to licho ale mocny i zdradliwy ten Ocean nawet przy tak spokojnej pogodzie. Usiadłam na dokładnie wcześniej obejrzanym kawałku plaży. Nie było śladu krabów więc odetchnęłam z ulgą. Odzwyczaiłam się od morskiej wody obcując ze słodkowodnym zbiornikiem jakim jest Lake Michigan. Oczy szczypały od soli i zamglony przez łzy obraz wydawał mi się jeszcze bardziej romantyczny. Tak muszą czuć się rozbitkowie po walce z żywiołem gdy wreszcie dotkną stopą wymarzonego lądu. Gdy dołączył do mnie p. i opowiedziałam mu o lądowaniu na amerykańskim wybrzeżu skwitował to moje gadanie krótkim „nie było tak źle, nawet nie napiłaś się wody”. Rzeczywiście w ustach nie było charakterystycznego jej smaku. Czy aby nie przesadziłam? Zastanawiając się nad wydarzeniem sprzed zaledwie kilku minut spostrzegłam, ze rozmasowywałam prawy nadgarstek w którym czułam lekki ból.