Key West

  Z każdą przejechaną milą w głąb Atlantyku robiło się coraz ładniej i atmosfera Karaibów była wręcz namacalna. Już teraz byliśmy dalej od lądu niż Bahama! 
Z Miami do Freeport na Bahama jest 111 mil (178 km).
Nasza ciekawość pokonała niedogodności nocy i jeżeli byliśmy niewyspani to nasze organizmy zapomniały informować nas o tym. Pracując teraz jako najemny fotograf-niewolnik wyciągałam szyję jak żyrafa aby spojrzeć ponad zabezpieczeniem. Niech jedno zdjęcie będzie w całości tak jak ja widziałam, kolejne będą pozbawione tej mało urokliwej ścianki.Od czasu do czasu pojawiały się odcinki starego mostu budowanego różnymi sposobami i zmieniał swój wygląd jak kameleon. Jak widać na jednym zdjęciu niektóre jego szczątki wykorzystywane są do dziś i nawet jest zjazd na wysepkę. Bardzo uroczy to zakątek gdy pogoda wręcz zniewalająca ale gdy przyjdzie sztorm to tubylcy kryją się zapewne w swych apartamentach w Miami albo liczą na łut szczęścia pozostając na miejscu.
Aż klasnęłam w ręce, co dziś wydaje mi się nie lada wyczynem gdy w dłoni tkwi jak przyklejony aparat fotograficzny, na widok maciupkiego kawałka lądu z palmami i piaszczystą plażą.
Wreszcie jesteśmy w Key West, jak to bywa w naszym zwyczaju najpierw objechaliśmy miasto dookoła oraz wzdłuż i wszerz aby mieć ogólne pojęcie jak zróżnicowane są jego krańce. Zarówno biedniejsze jak i bogatsze ulice wyglądały podobnie, całe skąpane w zieleni jakby raptem roślinność uciekła z wszystkich palmiarni świata i zamieszkała pomiędzy domami a nawierzchnią ulicy.

Trudno zabłądzić w tak małym mieście ale jak w każdym skupisku ludzkim zamieszkującym w domach istnieją adresy aby nowy listonosz zanim oswoi się z mieszkańcami mógł dostarczyć listy oraz duże i małe przesyłki. Wcześniej nie widziałam takiego udogodnienia podyktowanego oszczędnością. W niektórych miejscach nie ma tabliczek z nazwą ulicy. Trochę zaskoczona zwróciłam na to uwagę i dopiero po kilku kolejnych skrzyżowaniach odkryłam, ze nazwy ulic malowane są na słupach telefonicznych lub trakcji elektrycznej. Rutyna, jak się okazało wyprowadziła mnie w pole.

 Gdy przyszła kolej na centrum miasta to nasunęło mi się skojarzenie, ze tutaj już nie ma USA. Kolejne szalone miasto gdzie wszystkie zakazy i nakazy jakby przestały obowiązywać. Tutaj rządzi turysta i wszystko mu wolno aby czuł się zadowolony i pozostawiał po sobie ślad znaczony zielonym kolorem dolarów. Sklepy napakowane badziewiem na sprzedaż aż pękają w szwach i sprzedawcy niejednokrotnie zaczepiają przechodniów zapraszając na zakupy. Jarmarczny wygląd ulic nadawał atmosferę beztroski i zadowolenia. Nie obyło się bez zgrzytu który zarówno wywołał uśmiech i niesmak. 
Zaparkowaliśmy auto w samym centrum na płatnym parkingu i ruszyliśmy na starcie z włóczącą się gwiedzią. Jak wspomniałam roślinności jest w tym mieście jakby za dużo więc nikt nie zwrócił uwagi na lekko poruszający się „snopek” z liści palm przed jednym ze sklepów. Pomimo tego, ze tłoku na chodniku nie było to zawsze idzie się za kimś i przed kimś. Podążaliśmy za kobietą w odległości kilku kroków i tak jak jej naszą uwagę przykuwały witryny sklepowe pomimo tego, ze nie mieliśmy zamiaru niczego kupować. To chyba mają wszystkie kobiety. W pewnym momencie gdy osoba przed nami zbliżyła się do kolejnej wystawy „snopek” rozchylił liście palmowe i dobrze za nimi ukryty ciemnoskóry dredziarz z wrzaskiem skoczył w stronę potencjalnego klienta. Kobitka wrzasnęła z przestrachu, uniosła jedną rękę w obronnym odruchu a drugą zamierzyła się chcąc trafić napastnika torebką. Ja podskoczyłam w miejscu i serce zaczęło szamotać się w przyspieszonym tempie. Nie ukrywam, ze wystraszyłam się nie na żarty. Zamiar zgładzenia nieoczekiwanego zagrożenia życia nie powiódł się i kobieta nie wcelowała w głowę pokrytą jamajską fryzurą ale tylko dlatego, że odskoczyła sprawnie jak żaba na jezdnię. Dobrze, że i na ulicy ruch był prawie żaden bo inaczej bylibyśmy naocznymi świadkami śmierci pod kołami jednego z dziwacznych pojazdów.
Pomysł zainteresowania przechodniów swoim biznesem tutaj przeszedł granice przyzwoitości.

Przyjechaliśmy do Key West aby jak najbliżej znaleźć się ideologicznego wroga albo jak najbliżej równika. Spodziewałam się jak to zwykle bywa w miejscach gremialnie uczęszczanych przez turystów, ze zastanę lornetki które za 25 centów umożliwią oglądanie tego co gołym okiem nie da się dostrzec. Już oczami wyobraźni widziałam tablice informacyjne, ze do wybrzeży Kuby jest 90 mil (145 km) a tu nic, zupełna pustka dla intelektu. Kuba nie istnieje dla amerykańskiego obywatela, o pobytach wakacyjnych na tej wyspie mówi się szeptem, zakrywając usta dłonią i pochyla głowę w pokorze z przeświadczeniem, ze za popełniony grzech natychmiast będziemy ukarani. Wejście z ulicy i ładny poczatek prowadzi tam gdzie gdzie jest bezdennie brzydki i zaniedbany jego koniec. Nawet róża wiatrów po jego środku jest smutna. Melduję, że byłam właśnie tam ale ci którzy nie byli nie maja czego żałować. W innej części miasta tez jest jakaś mapka ale kawałek lądu jest anonimowy. Chciałam nadać mu jakieś imię ale nie miałam szminki pod ręką. Zaglądnęłam poza barierkę aby sprawdzić czy jakiś nurek z zakazanego lądu  nie pojawił się ale oprócz ryb o dziwacznym kształcie i paskudnych glonów nikogo nie dostrzegłam.

W rożnych częściach miasta spotykaliśmy dzikie ptactwo wałęsające się po jego ulicach. Te małe białe, których nazwy nie znam, były jak najbardziej na miejscu w tak egzotycznym i daleko na południe usytuowanym świecie. Natomiast dzikie kury z rodziną i koguty to zupełnie nieoczekiwana egzotyka!

cdn