Liżąc chmury.

 Idąc lichą jedyną publiczną plazą w mieście zauważyłam cudną roślinność za ogrodzeniem. Poszliśmy w tym kierunku aby doznać namiastki dżungli. Palmy, kaktusy i trawy zgromadzone w jednym miejscu przyprawiały o zawrót głowy. Odnaleźliśmy kilka gatunków które w naszym mieszkaniu albo nigdy nie kwitną albo są wręcz znikomych rozmiarów.

- Już chyba czas na przygodę. - Usłyszałam gdy z grubsza zapoznaliśmy się z miastem. 
- Jaką? - Po wizycie na molo, w dżunglii i w turystycznym centrum miasta uważałam, ze już po wszystkim. Postawiłam swą stopę tak daleko na południu, że już dalej nie można. Spełniły się moje marzenia i byłam bardzo zadowolona, że wariacki pomysł jednodniowej wycieczki zrealizowaliśmy bez najmniejszych przeciwności losu. 
- Polatamy spadochronem. - Beznamiętnie odpowiedział p. ale zauważyłam, że milczący od dłuższego czasu bardzo uważnie mi się przyglądał. 
- Skakać ze spadochronem! - Zupełnie zaskoczona nie mogłam chwycić powietrza. Pomyślałam, ze to żarty ale jego mina na to nie wskazywała. Gdzie? Jak? Tak bez przygotowania? 
- Nie skakać, fruwać. 
- O czym mówisz, wyrażaj się jasno. - Moje przerażenie jeszcze się wzmogło, sama się nakręcałam na "nie". 
- Parasailing, latanie spadochronem za jachtem. - Twarz rozmówcy była spięta i czułam, ze waha się z podjęciem decyzji, szuka we mnie oparcia. Staliśmy jak wrośnięci w chodnik nie zwracając uwagi na to, że tarasujemy całą jego szerokość. Omijający nas nieliczni przechodnie musieli przeciskać się obok budynku lub schodzić na jezdnię. W głowie mi się zakręciło na samą myśl o podniebnych wyczynach. Widziałam takie cuda na zdjęciach i czytałam różne relacje z ekscentrycznych rewelacji i nie mogłam powiedzieć już nic więcej. Staliśmy więc bez słowa i mierzyliśmy się wzrokiem jak bokserzy przed rozpoczęciem pierwszej rundy. Ocenialiśmy przeciwnika wnikając do jego umysłu aby odnaleźć jeden słaby punkt. 
- I co? - Wreszcie nie wytrzymał p. 
- Co, co? - Machnęłam ręką zamaszyście w powietrzu zakreślając pełne koło. Szczęśliwie nikomu nie złamałam nosa zdecydowanym wymachem. Czułam, ze nawał myśli i zmiennych uczuć mnie zabije. Bałam się panicznie. 
- Fruniemy! 
Niedaleko nas (wszędzie tu niedaleko) jakieś trzy metry przed nami była budka z dwoma naganiaczami na parasailing. 
- Dwie osoby na teraz. - p. najwidoczniej miał tyle odwagi, ze wystarczała mu tylko na "teraz". 
- Mamy wolną łódź za dwie godziny. - Odpowiedział mało przystępny typ zza lady. Drugi mrugał oczkami jakby kac miał go w swych objęciach od miesięcy a chwila obecna to ta w której trzeba żegnać się z życiem. 
- Eee, chodźmy. - p. machnął ręką i odwrócił się na pięcie. Nie wiem czy poliglota rozumiał nasz język ojczysty ale na pewno rozumiał mowę ciała. 
- Zaraz zadzwonię do szefa to zobaczymy co da się zrobić. - Obiecująco zadudnił jego bas. Nasze oczy zwrócone w niedogolone oblicze typa szukały jakiegoś ludzkiego odruchu w jego twarzy gdy rozmawiał przez telefon. 
- Macie pięc minut, pierwsza łódź jak skręcicie do mariny. - Teraz dopiero napadły mnie obawy w liczebności armii czerwonej. Gdy dolary zniknęły w łapskach o odcieniu brudu sprzed tygodnia a w mej delikatnej dłoni trzymałam dwa bilety na "teraz" to pociemniało mi w oczach. Oto trzymam bilety na widowisko z moim własnym udziałem. Mało tego ja sama występuję w roli głównej. p. ładnie podziękował i wziął mnie pod pachę kierując nas w stronę zakotwiczonych jachtów. Byłam lekko oszołomiona co widać było na mej twarzy ściągniętej w grymasie. Nie wiem czy uśmiechnęłam się w podzięce za tak sprzyjające nam rozwiązanie sprawy czy dygnęłam jak pensjonarka. Chyba to drugie bo już nie tylko twarz miałam martwą ale i gardło i nogi i ręce....
Łódź była mała, o wiele za mała i miała wielką dziurę w pokładzie. Nie, to tylko moja wyobraźnia mąciła mi zmysły. Syknięte wprost do ucha „wskakuj na pokład” wyrwało mnie z letargu myślowego i przekroczyłam burtę, która była dla mnie progiem piekieł. Podpisaliśmy jakiś formularz o nieznanej nam treści i kapitan już włączał silnik. Drugi członek załogi rzucił cumę do środka a ja przylgnęłam do p. jak za dawnych lat. Po kilku chwilach rozluźniłam się na tyle, ze mogłam rozkoszować się wiatrem usiłującym zerwać mi kapelusz z głowy i widokiem oddalającego się lądu. 

Klamka zapadła i nie ma odwrotu, teraz już nie zrezygnuję.
Prawie idylliczny nastrój zakłóciły przygotowania spadochronu. Moje myśli błądzące pośród bezludnych wysp z najpiękniejszymi plażami na tej planecie zostały przerwane gdy ten już unoszący się za łodzią został zwinięty bo coś było nie tak jak być powinno. 

O tym co myślałam już nie pamiętam ale zapewne nie była to niczym niezmącona euforia przed kolejnym wyzwaniem. Ani nie jestem strachliwa ani desperacko odważna więc z obawa spoglądałam na przygotowania. Nie jest to heroiczny wyczyn bo już tysiące ludzi wcześniej zakosztowały podniebnego spaceru ale opinie były bardzo różne. Przypomniały mi się dwie opinie naszych znajomych z których jedna była pełna zadowolenia a druga w stylu „nigdy więcej”. Dreszcz zgrozy przebiegł tuż obok kręgosłupa. Kolejny spadochron wyjęty ze skrytki na dziobie był zupełnie nowy i tak samo kolorowy jak poprzedni.
Dobrze rozumiany gest miał mówić „zapraszam” a mnie znów lekko wmurowało pomimo tego, ze już od kilku minut byłam przygotowana i ubrana w kamizelkę ratunkowa i uprząż do zawiśnięcia w nicości.
Musieliśmy zostawić na pokładzie wszystkie przedmioty nie przytwierdzone na stałe do korpusu ciała. Ja pożegnałam z żalem kapelusz a p. aparat fotograficzny. Dlatego nie mamy zdjęć z wysokości najwyższego budynku świata a jedynie z pokładu motorówki. Startowaliśmy z rufy na siedząco a za nami rozpościerał się najładniejszy spadochron jaki widziałam. Taki wesoły, który bardzo optymistycznie mnie nastroił.
Zanim zdążyłam wpaść w panikę już delikatnie zaczęliśmy unosić się ponad pokładem i kilwaterem ciągnącym się za łodzią. 

Dość szybko wznieśliśmy się tak wysoko, ze łódka zmalała do rozmiarów dużej mrówki.

Gdy już wysoko wisieliśmy ponad taflą oceanu p. zaczął się interesować tym na czym wisieliśmy. Jego „widziałaś jaki węzełek trzyma nas na uwięzi” lub „czy to się nie urwie” i tym podobne, zupełnie nie na czasie uwagi na chwilę zepsuły mi przyjemność unoszenia się w przestworzach. Lekko go opieprzyłam aby natychmiast przestał roztaczać wizje katastrofy. O dziwo przestał, niecodzienna wycieczka nie miała polegać na analizie teoretycznego zagrożenia a jedynie na czerpaniu przyjemności. Nie byłabym babą z kawału strzyżone golone gdybym nie dodała, że „trzeba było zainteresować się bezpieczeństwem połączeń przed opuszczeniem gniazda”.
Takiej ciszy nie zaznałam w swym życiu. Zadziwiające uczucie gdy żaden odgłos nie dociera do uszu. Byliśmy jakby odcięci od otaczającego nas świata. Idealna sytuacja na pogaduszki nikt nie podsłuchuje i nic nie przeszkadza. Siebie słyszeliśmy wręcz idealnie. Wreszcie chwila wytchnienia po emocjach. Pełen relaks i zadowolenie. Tak gładko wystartowaliśmy i teraz patrząc na ziemie jak ptaki radowaliśmy się z podjęcia decyzji na podniebny spacer. Radości nie było końca bo widoczność wręcz nieograniczona a emocje wcale nie zmniejszyły swej intensywności.
Bardzo podobało mi się w przestworzach i gdy łącząca nas lina z łodzią zaczęła sprowadzać nas z powrotem na ziemię zapragnęłam aby pozostać tu jeszcze dłużej, dużo dłużej. Takich wspaniałych chwil jeszcze nie przeżyłam a dowód na to został ukradkiem podpatrzony przez kamerę.
  Po emocjach w powietrzu należała nam się chwila która zadowoli rownież żołądek. Pomijając jakiś kawałek ciastka ugryziony w tzw. przelocie to dziś jeszcze nic nie jedliśmy i sam rozsądek namawiał nas na prawdziwy obiad. Aby nie szukać w oddali skorzystaliśmy z dobrodziejstwa wygody i zakotwiczyliśmy w restauracji przy samej wodzie. 
Dosłownie kilka kroków od miejsca w którym zaparkowała nasza łódź. Menu było długie i nafaszerowane wymyślnym tekstem którego treść kryła nierozwiązywalne zagadki. Z pomocą przyszedł kelner który prostymi słowami wytłumaczył nam czego możemy spodziewać się na talerzu jeżeli zamówimy danie „X”. Po krótkiej rozmowie przed zgłodniałymi wędrowcami po chmurach znalazły się dwa talerze. Jako mała istota która ostatnio lekko nabrała masy ciała zamówiłam..... chyba już wiecie, ze ten zapełniony po brzegi talerz to mój. Zmiotłam wszystko i nawet ukradłam trochę delfina z talerza p.

Zadowoleni z tak miłego dnia udaliśmy się nad oceanicznym bulwarem w stronę auta. Mijając niedostępny dla nas dzisiaj „haj lajf” pomarzyłam głośno o egzotycznym drinku na basenie. 
p. zdecydowanie pozbawił mnie bujania w obłokach bo ponoć wyczerpałam limit na dziś mając swe pół godziny w chmurach na sznurku i zaproponował, ze będzie jechał pierwszy aby zderzenie mojej duszy z rzeczywistością przebiegło stopniowo.
Na pożegnanie Key West jeszcze raz spojrzałam w górę i głęboko westchnęłam a w myślach zaświtało, że wysoko jakby już w niebie jest wspaniale.