200% bawełny.

Czasu nam braknie aby dojechać do Atlanty przed 17:00 o której to zamykają muzeum poświęcone Margaret Mitchell. Wiem pomyślałam sobie ale jeszcze muszę zobaczyć prawdziwe pole bawełny. Ciągle przemierzaliśmy lokalne drogi mając nadzieje, ze z dala od autostrad znajdziemy prawdziwe białe pole ale wiedzialam, ze tracimy czas którego bardzo szybko ubywało.
Jeżeli za kilka minut nie znajdziemy "ośnieżonego" pola to będziemy zmuszeni do pozostania tutaj jeszcze jeden dzień. Taka perspektywa nie zadowalała nas.
Jest, jest! Przez bramę wjechaliśmy na farmę. Po prawej dom mieszkalny, na wprost strzelnica a po lewej cudownie rozwinięta i jeszcze nie zebrana bawełna.
Wjeżdżanie czy wchodzenie na czyjś teren bez uprzedzenia jest jednoznacznym pogwałceniem prywatności i właściciel jak chce może takowego intruza potraktować z dowolnym okrucieństwem. Tutaj akurat wszystko było jasne jak może skończyć się nasz nierozważny krok. Zostaniemy zastrzeleni jak wściekłe psy i nikt na to nic nie poradzi. O tym, ze właściciel posesji w nas nie wceluje raczej nie powinniśmy wątpić bo przestrzelone tarcze i łuski nabojów na ziemi dobitnie świadczyły o tym, ze „ten gość trenuje oko”. 
Świadomi niestosowności naszych poczynań weszliśmy w „szkodę” kilka kroków w stronę środka pola aby nasycić oko białą jak śnieg w Himalajach i delikatną jak puch edredona bawełną. Gdy rozkoszowałam się tym niecodziennym widokiem na próg domu wyszedł chyba właściciel albo członek jego rodziny aby przyjrzeć się intruzom. Szybko skuliłam się za krzakiem bawełny co niewiele mi pomogło w zniknięciu z pola widzenia potencjalnego strzelca. p. obwieszony aparatami był wtedy idealnym celem. Na wszelki wypadek wypuściłam z dłoni zerwaną wcześniej gałązkę z ładną białą kuleczką naturalnego włókna. Moj czyn zaakcentowania niewinności rozbawił p. i zaczął się śmiać wniebogłosy. Po chwili pomachał farmerowi ręką na dzień dobry i zajął się kolejną, zupełnie nieudaną ze względu na moją minę, sesją zdjęciową. Farmer popatrzył na nas przez chwile i nie sięgnął po bron. Cos kopnął na progu, prawdopodobnie zaklął szpetnie na turystów i zniknął w domu zamykając za sobą drzwi. 
- Nie zapomnij zabrać tego co rzuciłaś na ziemie, on i tak wszystko widział. - Zawahałam się jednak sekundę. Jeżeli nie widział to po co teraz pokazywać, ze pomijając chodzenie po polu to kradnę znikomy kawałek czyjeś pracy. Jeżeli widział i jeszcze żyjemy to mogę chyba wziąć. Wzięłam.   
- Poprowadzisz? - To p. skierował do mnie pytanie gdy ruszyliśmy w stronę auta. Przez myśl przemknęło mi zdanie „oczywiście, ze nie” ale zanim me usta je wypowiedziały usłyszałam ciąg dalszy. - Mamy diabelnie mało czasu aby zdążyć więc jedz tak szybko jak potrafisz. Nie spij za kierownicą, wyprzedzaj śpiochów, uwazaj na policjantów i tajniaków. Miej oczy dookoła głowy bo ja będę zmuszony przygotować alternatywne drogi dojazdu gdybyśmy utknęli w korku. - Mowę mi odjęło na sekund kilkanaście podczas których zakiełkował, wyrósł i rozkwitł bunt przeciwko takiemu stawianiu sprawy. p. oczywiście zwala calą robotę na mnie i ode mnie będzie zależało czy zdarzymy przed zamknięciem muzeum. Już chciałam wdać się w niepotrzebną dyskusje gdy bunt sięgnął zenitu. 
- Zdążę! - Syknęłam jadowicie. Ujęłam kierownice w ręce i prawa noga z całym impetem wcisnęła pedał gazu w podłogę. Silnik zawył w odpowiedzi na takie bezceremonialne traktowanie, kola zaczęły się kręcić jak oszalałe sypiąc elegancko wygładzony biały żwirek na wjeździe do farmy i szczęśliwie ominąwszy bramę wypadliśmy na drogę byle jako utwardzoną. Auto w poślizgu szło w ugór po mojej stronie ale nie popuściłam gazu, skontrowałam kierownicą i pomknęliśmy przed siebie. 
- To, ze tam – p. ręką wskazał oddalającą się farmę za nami -  nas nie zabili nie oznacza, ze mamy jedno życie w zapasie. Miej litość, czy ty chcesz nas zabić! 
- Nie zabije i patrz w te swoje mapy tak dokładnie abyś nie pomylił drogi, prowadź mnie tak abyś nie musiał żałować pomyłki bo MUSIMY być na czas. Gdzie ta piekielna autostrada!?