Lost River Cave

  Jak wspomniałam, wcześniej zwiedzane muzeum nie dało mi pełni satysfakcji więc tym bardziej oczekiwałam niezapomnianych wrażeń po Lost River Cave w Kentucky. 
To ostatni akcent wakacji i zdecydowaliśmy się na wygodne zwiedzanie jaskini siedząc w łodzi. Taka forma zwiedzania miała być atrakcyjna i wygodna. Nie wspominając perypetii z zakupem biletu wstępu załapaliśmy się na pierwszą grupę ofiar reklamy. Posiadany przez nas folder zachwalał tą jaskinię jako bardzo ciekawą a dodatkowe atrakcje oglądania jej z łodzi miały wryć się w pamięć do końca życia. I wryły się, a jak to się odbyło przeczytajcie.

Dróżką wiodącą przez mostek doszliśmy po 10 minutach do maleńkiego stawiku. Pani przewodnik w wieku dziewczęcym opowiedziała długą i barwną historię tego zielonego bajorka.
Już zacierałam ręce aby rozgrzać się przed czekającymi nas emocjami. To małe oczko wodne jest niesamowicie głębokie i ma połączenie z podziemną rzeką o rwącym prądzie. Zanim to stwierdzono wielu nurkujących śmiałków nigdy już nie ujrzało światła dziennego. Byli pochwyceni przez nurt i na zawsze uwiezieni głęboko pod powierzchnią ziemi.

Straszny wstęp gdy pomyśleć o czekającej nas podróży po powierzchni wody. Gdy doszliśmy do ponurej dziury która była wejściem do jaskini to pomimo ciepłej bluzy którą noszę zimą ciarki przebiegły mi po plecach. Atmosfera strachu zelżała gdy słowa przewodnika skierowały mą uwagę na starą elektrownię i salę balową, którą można sobie wynająć na imprezę.

Wszystko ładnie się zaczęło ale gdy zasiedliśmy w aluminiowych, płaskodennych łodziach atmosfera niepewności udzieliła się wszystkim uczestnikom wycieczki. Lekkie podniecenie czekającej nas przygody emanowało od każdej osoby. Aparaty fotograficzne trzymane w dłoniach były w pełnej gotowości jak i uwaga fotografów aby nie przeoczyć ani skrawka tajemniczej groty.
Aby dostać się do środka musieliśmy skryć głowę pomiędzy nogami bo tak było nisko. Emocje już sięgnęły zenitu przy skłonie i opadły do zera gdy minęliśmy skalną przeszkodę. Czerń dookoła. Nic nie widać. Rozglądam się dookoła a tu pustka, wszędzie wielkie nic. Cierpliwość to nie jest cecha dominująca w charakterze p. więc po kilku zaledwie sekundach usłyszałam słowa; żart, kpina, nabici w butelkę, wracam natychmiast wpław. Innych nie zamieszczam aby post nie był zbyt długi. Punktowy reflektor przewodnika oświetlił na chwilę jakąś skałkę ale gdy p. złożył się do zdjęcia inna skałka została oświetlona na kilka sekund. Oniemiałam z wrażenia gdy nasza droga ku przygodzie skończyła się raptownie na desce stanowiącej jakby zaporę dla leniwie płynącej wody. p. zrobił jedno zdjęcie które po obróbce na komputerze przedstawiam z wielką dumą bo ja tego nie widziałam ze względu na panujące ciemności.
Syczał i prychał, utyskiwał i pomstował na swą głupotę gdy podążałam za rozwścieczonym buhajem o imieniu p..
Teraz to się uśmiecham na wspomnienie naszej naiwności wiary w foldery reklamowe i zawarte w nich informacje. Straciliśmy dwie godziny na dojazd i oczekiwanie bo sama trasa łodzią trwała około 3 minut i cieszę się, ze tylko tyle bo rzuciłabym się za p. do wody aby skrócić męczarnie zwiedzania jaskini.
Wracaliśmy do domu malowniczo wyciętą w skałach autostradą. Do domu w którym odpoczniemy i nabierzemy sił aby znów wyruszyć w nieznane.