Cottonwood Canyon

 Dopóki nogi doniosą nas do auta i dopóki koła w aucie będą się kręciły to nuda nam nie grozi. Kolejny poranek to kolejna porażka w losowaniu więc bierzemy się do dzieła i ruszamy na całodniową wycieczkę. Trochę znamy tą okolicę i nie przyjechalibyśmy tu ponownie gdyby nie to, że próbujemy dostać się na teren Coyote Buttes North gdzie znajduje się cud geologiczny w postaci wylizanej, kolorowej i niezbyt dużej skały. Oczywiście są inne miejsca na świecie z równie niebywałymi formacjami skalnymi ale ze względu na bliskość Arizony nie polecieliśmy do Chin albo do Argentyny. 

Okazało się, że podobne formacje skalne są dostepne dla każdego bez cyrków w których uczestniczyliśmy przez dwa tygodnie.

Jesteśmy już dwa tygodnie w tej dziurze z dwoma spożwczakami i jednym monopolowym zaraz obok posterunku policji. Tereny wokół dziury bardzo atrakcyjne więc ruszamy do Cottonwood Canyon a Park Narodowy Bryce zostawimy sobie na jutro bo na pewno jutro też Ho Mao Jingijang wylosuje przepustkę do Wave a p. dostanie szału jak co dzień przez czternaście poprzednich dni.
Nawet nie zjedliśmy śniadania w hotelu tylko zakupiliśmy prowiant na piknik i z ulgą opuściliśmy miejsce które trzyma nas jak magiczny magnes. Wszyscy już wiedzą, że pojechaliśmy do Arizony własnym autem (patrz poprzedni post) bo skoncentrowaliśmy się na chodzeniu a nie na jeżdzeniu. Zła passa odmieniła charakter naszej eskapady i każdego dnia jechaliśmy w nieznane aby zabić czas oczekiwania do jutrzejszego losowania. Wigilię i Święta spędziliśmy na Skypie razem z rodzinką i znajomymi.
Jeszcze tydzień męczarni i nadejdzie czas powrotu a wykres naszych dobrych humorów ostro spada w kierunku zera. Aby zapomnieć o Kanab porzuciliśmy cywilizację aby rozkoszować się swoim towarzystwem i skałami. Pomna niedawnej porażki w starciu z piaskiem spytałam czy trasa którą dziś mamy do pokonania jest przejezdna. 

Uzyskałam solenne zapewnienie, że tak ale wiem, że to było jedno wielkie oszukaństwo bo nigdy nie jechaliśmy tą drogą. 

Wszystko szło z normalnymi problemami do momentu gdy na drodze leżały kawałki skał oderwanych od zbocza. Trochę gimnastyki nie zaszkodzi więc nie ruszyłam się zza kierownicy pozwalając aby p. poodrzucał większe kamory. 

Przed nami jeszcze Sylwester w Las Vegas wię nie mogę uszkodzić sobie paznokci! Przez cały czas towarzyszyły nam słupy z drutami które wyraźnie psuły widok ale dawały szansę na przejechanie trasy do końca bo przecież jeżdzą tutaj auta serwisowe.

Po bardzo późnym śniadaniu w okolicach południa ruszyliśmy dalej i właśnie wtedy p. zasiadł za kierownicą. W końcu przecież mam zmiennika i jemu też kawałek roboty się należy. Nie ujechał daleko bo po dziesięciu minutach przed nami ukazała się daleko i głęboko mała mieścina. Grudniowa pogoda w południowych stanach jest bardzo przyjemna i lekki sweterek załatwia sprawę ogrzania organizmu w ciągu całego dnia. Przez dwa tygodnie naszego pobytu nie padało ale różnica temperatur podczas dnia i nocy kryła ziemię rosą przed wschodem słońca. Droga z ubitej zamieniła się w rozjeżdzoną glinianą rynnę bez jednej ściany, tej od urwiska oczywiście. Głębokie koleiny wskazywały na to, że tędy jeżdzono ale odpowiednim sprzętem. Mieliśmy dwie drogi wyboru, wracać albo ryzykować utopienie się w glinie albo tak poślizgać się niefortunnie aby spaść w przepaść ta była trzecią. Wyszlismy aby zbadać teren i po wyjściu z auta okazało się, że widok jest wprost przerażajacy bo z auta był jedynie niepokojący. Koleiny głębokie na pół koła a glina śliska jak lód o czym miałam okazję się przekonać gdy stanęłam na lekkim wzniesieniu aby nie ubrudzić sobie butów. Podeszwy przestały istnieć i zamieniły się w narty zjazdowe a szybkość młynków moimi rękami porównać można było z najwyższymi obrotami wentylatora pokojowego. Straciłam równowagę ale cudem nie złamałam kregosłupa i nie wylądowałam a dupsku. Gdy moje ciało przestało rzucać się z jednej strony na drugą i ręce już nie musiały robić zupełnie niezdrowych wymachów wyłamujących stawy barkowe p. nawet się nie ruszył i skwitował; „i gdzie ty włazisz”! Co za człowiek, nawet mnie nie pochwalił za gibkość mego ciała. 
Zajęłam miejsce pasażera świadomie dająć szansę na podjęcie decyzji mężczyźnie który wie gdzie stanąć i wie gdzie jechać (patrz poprzedni post). p. zwlekał z powrotem do auta, wpatrywał się w czekające nas zasadzki i wypatrywał jedynej możliwej drogi przejazdu.
- Zawracamy? - Zapytałam. Dla mnie było to sensowne wyjście z niepewnej sytuacji. 
- Nieee, jakoś przejedziemy. Najgorsza jest ta początkowa stromizna z zakrętem. Jak ten kawałek przeżyjemy to najwyżej utkniemy tam. - Wskazał półkilometrowy płaski teren u podnóża góry ostro poryty koleinami po dużych autach. - Najgorszy jest ten zakręt bo możemy … - Dalej już nie słuchałam bo szczegółowy opis jak wylatujemy w powietrze jak ze skoczni narciarskiej przerastał zdolności mojego zdrowego rozsądku. Nie mogłam uwierzyć, że decyduejemy się na takie szaleństwo. Fakt zniszczenia auta był zupełnie niezaprzeczalny i zaczęłam zastanawiać się skąd weźmiemy kolejny pojazd aby powrócić do domu bo w dziurze nie było ani jednego dilera samochodowego. 
- No to ruszamy. - p. jakby nie widział tego co ja widziałam oczami wyobraźni. Najpierw odlecą koła, wstrząsy spowodują, że wylecą drzwi z mojej strony i na sam koniec po kilkakrotnym koziołkowaniu wylądujemy na dachu. W popielniczce samochodowej były dwa pety i trochę popiołu. Zamknęłam ją aby na domiar złego nie nasypało mi się popiołu do oczu. Problem polegał na tym, że nie mogliśmy jechać zbyt wolno aby nie ugrząźć w glinie ani za szybko aby kontrolować tor jazdy. Zapięłam pasy bezpieczeństwa, prawą dłonią chwyciłam uchwyt drzwi które miały za chwilę odpaść od karoserii a lewą trzymałam podłokietnik pomiędzy pasażerem a kierowcą. Popielniczka zamknięta więc możemy jechać. Jak statek na wzburzonym morzu zaczęliśmy spadać z olbrzymiej sztormowej fali. Maska auta opadła raptownie w dół i zaczęliśmy podskakiwać na śliskiej glinie. Po pierwszym podskoku zostałam zablokowana pasami i dzięki temu nie mam guza na czaszce. Ostro podskoczyliśmy i wtedy przypomniałam sobie o poduszkach powietrznych, jak mi teraz to ścierwo wybuchnie przed oczami to nawet nie będę widziała jak umieram.
To nie była jazda, auto robiło co chciało z niewielkimi poprawkami które wprowadzał p., hamowanie silnikiem nie zdawało egzaminu bo co prawda przednie koła zaczęły obracać się wolniej ale wynikiem był poślizg bo tył zaczął nas wyprzedzać, hamulce zupełnie oszalały gdyż ilość zmiennych była zbyt duża aby przeciętny ABS mógł to przekalkulować. Zgrzytanie ABSu oznajmiało, że hamulce działają ale prędkość wcale nie zmalała a sterowność ciągle była w strefie marzeń. Zbliżaliśmy się do zakrętu a auto wyczyniało harce i swawole. Zmieniało kierunek jazdy z taką częstotliwością jak pośladki tancerki podczas karnawału w Rio. Głośne ”łup” rzuciło kilka kawałków gliny na przednią szybę co zwiastowało, że kolejny taki odgłos pozbawi nas przynajmniej jednego koła. O dziwo zakręt pokonaliśmy w takim stylu jak całą dotychczasową trasę i nie jestem pewna czy była to zasługa p. czy zwykły przypadek ocalił nasze duszyczki. Jeszcze sto metrów szaleńczych podskoków i wywijasów i skończył się zjazd ale gliniastej pułapki było jeszcze dobre pięćset metrów. Pedał gazu wygniótł zapewne pięciomilimetrowe wgłębienie w podłodze ale wijąc się jak wąż auto pokonało ostatnie metry i zatrzymało się już poza zasięgiem grząskiego terenu. 
- To koszmar jakiś, kto wymyślił taką drogę, tam się nie da podjechać za żadne skarby. - Komentarz jak najbardziej na miejscu bo zapewne i dobre auta terenowe miałyby co robić aby wjechać na szczyt. - Uff udało się. Nigdy więcej tym gównem nie pojadę w góry, musimy zmienić sprzęt. - To prawda, że udało się nam ale kto powiedział, że na trasie będzie tylko jedna pułapka a nie trzy albo nie będzie ich osiem. Słupy z drutami które nas prześladowały do tej pory zniknęły raptownie i nawet w oddali nie było ich widać. 
- Co zrobimy jak droga się skończy? - Spojrzałam jeszcze raz na pokonany stok u podnóża którego staliśmy jako chwilowi zwycięzcy.