Osiemnaście tysięcy hektarów.

 Od samego rana starannie wcierałam krem ochronny aby wczorajsza opalenizna nie zamieniła się dzisiaj w czerwone poparzenie. Zamiast prawie plażowego ubioru którym skąpo okryłam ciało dnia wczorajszego, dzisiaj jedynie dłonie zostały nieosłonięte.

Krytyczny wzrok małżonka nie uszedł mej uwadze więc uprzedziłam jego zapewne zjadliwą uwagę na temat mojego ubioru. 
- Tak właśnie kobiety dwieście lat temu zdobywały dziki Zachód. - p. uśmiechnął się i zaakceptował moją decyzję ale nie mógł powstrzymać się przed kląśnięciem niedowierzania.

Pierwsze kroki w dniu dzisiejszym skierowaliśmy w kierunku gdzie zakończyliśmy dzień poprzedni.

p. rwał do przodu jak oszalały koń, że ledwo mogłam za nim nadążyć. Wreszcie znaleźliśmy miejsce które poszukiwaliśmy od tak długiego czasu. Skałki znajdujące się w naszej bliskości wręcz nas oczarowały. Po prostu biegaliśmy od jednej do drugiej jak w ukropie. 

18000 hektarów takich widoków! Kiedy i w jaki sposób można to zwiedzić? Nigdy, to przestrzeń nie do ogarnięcia umysłem a na pewno nie do zwiedzenia piechotą w ciągu jednego dnia.

Szukamy skałki wielkości człowieka z "czapką" w krztałcie skrzydła. Rozglądając się dookoła zrodziło się zwątpienie w trwałość tych filigranowych konstrukcji i może skrzydło zsunęło się tak jak inne i poszukujemy dawno już nieistniejącej formacji.

Sowa mogłaby pozazdrościć nam zdolności obracania głowy na karku bez śmiertelnego urazu kręgosłupa. Co jakiś czas któreś z nas odnajdowało ciekawe miejsce. 

Nie zważając na przeszkody i odległości odwiedzaliśmy każdą skałę zasługującą na obejrzenie jej z bliska. Łabędziodaktyl widziany z daleka poczekał na nas łaskawie aby podziwiać jego urok z bliska. Zupełnie abstrakcyjne skojarzenie z prehistorycznym latającym stworem pasowało nam najbardziej.

Oj byli tu ludzie i o czymś bardzo ważnym zapomnieli. Zapomnieli zadbać o usunięcie śladów swej bytności bo właśnie takiego widoku nie spodziewaliśmy się w tym miejscu. Prawdopodobnie człowiek jest istotą myślącą ale trudno w to uwierzyć gdy widzi się coś tak ohydnego.

Nie dbaliśmy o przemijanie czasu i o to, że już niedługo powinniśmy zacząć wracać. Odkryliśmy takie wspaniałe miejsce które zatrzymało nas na tyle długo, że słońce zaczęło się chylić ku zachodowi a chmury prawie całkowicie przesłoniły chabrowe do tej pory niebo.

p. zupełnie stracił głowę na widok kolejnej kolekcji skrzydeł. Strome podejście to nie problem, pionowa ściana na drodze też nie problem. On swoją drogą, ja swoją na wyścigi podążaliśmy do kolejnego figla przyrody.

Dopiero po pięciu godzinach zrobiliśmy odpoczynek. Z torebki wyjęłam wysoko kaloryczne batony i dwie butelki wody. Ulżyło mi i raptem okazało się, że torebka jednak może ważyć o dwa kilogramy mniej.

- Czy któreś z tych skrzydeł jest tym poszukiwanym od lat? - Miałam zupełny galimatias w głowie i zapomniałam jak wyglądała skała oglądana na zdjęciu w komputerze dnia poprzedniego. 
- Niestety ale nie. - Smutno oznajmił p.. - Ale nie przejmuj się tym zbytnio. Zobaczyliśmy tyle zaskakujących widoków, że już nie pragnę więcej. - Lekko mnie zaskoczyło takie stwierdzenie. - A ponad wszystko chcę znaleźć się już w hotelu. Nogi mi za chwilę odpadną, jestem wykończony. Poddaję się, przegrałem, zostałem pokonany ale jestem zadowolony. 
- Nie przejmuj się tym zbytnio. - Musiałam się odgryźć. - Dopilnuję abyśmy przyjechali tu za jakieś dwa lata i wtedy znajdziemy to wymarzone skrzydło. 
- Dobrze niech tak będzie. - p. uśmiechnął się i spojrzał w stronę gdzie prawdopodobnie stało nasze auto. - Prowadź do domu. - Dodał i wskazał prostą drogę powrotną.