(amerykański) Sposób na zimę.

 Miałam zamiar pisać o wręcz upalnym Miami ale opóźnię dręczenie was widokami zielonych bagien i lekko przyodzianych ludzi i na chwilę powrócę do pogody którą większość czytelników ma za oknem.

Jak co roku zimą, drogowcy wpadają w szał pracy. Uruchamiają swoje przedziwne pojazdy z szufelką przed silnikiem i z pieśnią na ustach ruszają do boju. Wreszcie jest co robić zdaje się mówić uśmiechnięta twarz każdego ze szczęśliwców którym jeszcze nie minęła ochota do pracy w tym niewdzięcznym zawodzie. Zanim jeszcze pomyślisz o porannej kawie, oni już tam gdzieś na wsi lub w wielkim mieście usypują zwały śniegu z dala od drogi którą będziesz mogła już za chwilę pokonać w szpilkach aby bezpiecznie dojść do przystanku autobusowego lub swego własnego pojazdu. 

Tak być powinno a w rzeczywistości oczom naszym jawi się koszmar który nie można nazwać bez użycia pospolitej łaciny. 

 Trudno mi ustosunkować się do organizacji pracy służb odpowiedzialnych za utrzymanie dróg i ulic w stanie nadającym się do użycia na terenie Polski ale mogę podzielić się z wami moimi obserwacjami z kilku miejsc na terenie USA. 

Od razu przyznaję się do tego, że miasto Chicago omijam szerokim łukiem bo zima w zatłoczonych ulicach tego molocha to istny “survival” bez względu na porę roku!!!! Mieszkam na przedmieściach gdzie żyje się zupełnie odmiennie z dala od zgiełku i rwetesu wielkiego miasta. 

Opady śniegu pomino tego, że są zapowiadane z dużym wyprzedzeniem to i tak zaskakują drogowców na całym świecie. Gdy ta bystrzejsza zmiana jest na wachcie to przed opadem zdradzieckiego białego paskudztwa autostrady już są sypane solą i gdy kataklizm zimowego dnia ma nas uwięzić w domach na zawsze drogi są przejezdne i czarne. Mniej ważne ulice świecą bielą jak szczyty w górach i pługu nie uświadczysz do godzin wieczornych gdy po swej prawdziwej pracy biorą się do roboty zakontraktowani podwykonawcy. Robota idzie sprawnie i dnia następnego już bez strachu można jeździć po wsi lub miasteczku. Z dużym zapasem optymizmu opisałam to co dzieje się w znanych mi okolicach.
Zupełnie inaczej przedstawia się zagrożenie zimą w stanach na południu Stanów. Na przykładzie który sama przeżyłam wiem, że na przykład Atlantę zamykają na klucz i czekają aż lód i śnieg stopnieją gdy powróci ocieplenie. To olbrzymie miasto nie ma sprzętu do walki z zimowymi opadami. Taniej jest zamknąć wszystkie szkoły i przedsiębiorstwa na jeden dzień lub góra dwa niż przez cały rok utrzymywać w gotowości zupełnie nieprzydatny sprzęt do odśnieżania. Takie podejście do zimy bardzo mi odpowiada bo wiadomo co cię czeka gdy znajdziesz się w mieście spowitym śniegiem i skutym lodem. Czeka cię ślizgawka i najlepiej jak najszybciej znaleźć najbliższy hotel. O zimie w Georgii pisałam tutaj.
Gdy dbałość o środowisko zatacza niebezpieczne kręgi to lepiej nie znaleźć się w takiej okolicy gdy pada śnieg. Właśnie tam dochodzi do zderzenia zdrowego rozsądku i wyimaginowanej dbałości o trawę i chwasty. Nie używanie soli w miastach to pomysł który nie przypadł mi do gustu. Jako odwieczny mieszczuch chciałabym mieć chodnik i jezdnię widoczne i dostępne o każdej porze roku.

Na przykładzie Montany gdzie śnieg zgarnia się na boki nawet niezbyt dokładnie to po kilku godzinach ulica zwęża się niebezpiecznie a chodniki giną pod zwałami śniegu. Gdy jedziesz autem i pod oponami masz żywy śnieg który zamienia się w nierówne lodowisko ryzykujesz bardzo dużo. Wypadek, zdrowie lub życie. Ruch w mieście spowalnia do tego stopnia, że wydaje się iż pojazdy stoją w miejscach do tego nie przeznaczonych. Na skrzyżowaniach wreszcie pojawiają się korki których w Montanie nie uświadczysz ze względu na znikome zagęszczenie ruchu kołowego. Zimą na zielonym świetle przejedzie może 10% pojazdów mających wykonać ten prosty manewr. Wiadomo, że na lód najlepsze są łyżwy a nie opony więc kierowcy skazani na walkę o życie i o przetrwanie suną sznurkiem jeden za drugim w kondukcie nieuchronnie zmierzającym do wypadku.

Kolejny dzień zimy w takich warunkach sprawia, że na ulicy pojawiają się nieregularne wzniesienia lodowe i dziury pomiędzy nimi a jazda staje się jeszcze bardziej niebezpieczna.

Biada temu który kupił sobie zgrabny samochodzik a nie olbrzymiego SUVa. O pieszych już nie wspomnę, o nich nikt się nie troszczy bo i po co skoro każdy ma swój samochód. 

Utrudnienia z zimą każdy zna i narzekanie na temperaturę lub na opad śniegu świadczą o sklerozie albo o maskowaniu niechęci do pracy. 
Tam gdzie śniegu jest dużo taki sposób na zimę może jest dostateczny do utrzymania życia ale wolałabym mieć asfalt pod kołami.
 Pomysłowi ludzie jednak zaradzili problemowi ochrony środowiska i bezpieczeństwa kierowcy. Wystarczy zadbać o to aby środkowa linia była widoczna i lewe koła auta miały względnie dobrą przyczepność bo o resztę zadba sam kierowca. Być może efekt zaradności i genialnego pomysłu wynikał z braku odpowiedniej ilości soli aby posypać obydwa pasy ruchu ale rezultat jest godny naśladowania.

Gdy droga przejezdna i do pracy jednak da się dojechać to z żalem żegnam domek na prerii i brnę przez śniegi po kolejne przygody.

Chyba, że zawieje i zamiecie tak solidnie, że kolejny post będzie na wiosnę i o wiośnie.

Póki co mamy zimę i niczego innego jak śniegu nie powinniśmy się spodziewać, czego wam i sobie serdecznie życzę.