Ósme piętro

 Jeszcze kilka machów i jak skazaniec pójdę do samolotu. Mnie powietrzne autobusy nie przeszkadzają ale p. woli mieć ziemię pod stopami i nie zazdrości ptakom podniebnych przestworzy.

Przelot do Miami który trwa dwie godziny z lekkim hakiem minął szybciej niż się spodziewaliśmy. 

Na parkingu wypożyczalni stało dziesięć aut w przysługującej nam klasie. Wybraliśmy taki jakim jeszcze nie jeździliśmy aby nie popadać w rutynę i nauczyć się czegoś nowego.
Zimowe okrycia zupełnie nie przydatne przy +28℃ znalazły swe miejsce na tylnym siedzeniu wypożyczonego auta a walizki w bagażniku. Przygoda od razu rozwinęła skrzydła i powiało lekkim przerażeniem gdy nie potrafiliśmy uruchomić auta. 
Siedzę za kierownicą i niby wszystko tak jak powinno być; wszystkie wajchy na swoim standardowym miejscu i nawet jest kluczyk w stacyjce oczekujący na uruchomienie silnika. Waśnie wtedy rozpoczęło się poznawanie nowego. Za żadne skarby kluczyk nie dał się przekręcić aby uruchomić silnik. Nie jestem jakąś kompletną nogą samochodową i mam poza sobą jazdę najprzeróżniejszymi pojazdami ale ten stanowił dla mnie trudny do zgryzienia orzech. p. już patrzył na trasę do hotelu gotowy do wyprowadzenia mnie z lotniska. Auto nawet nie drgnęło i p. spojrzał na mnie jak na dziwoląga z innej planety któremu tak prosta rzecz jak pojazd mechaniczny raptem stawia problemy. Skoro kluczyk nie da się przekręcić to powinien być przycisk start/stop ale go nie było. Zniecierpliwiony p. lewą ręką chwycił kluczyk i usiłował go przekręcić. Nic się jednak nie wydarzyło. Cisza wokół nie zwiastowała naszego szybkiego odjazdu. Coś tam zagadnął, coś jakby lekkie zniecierpliwienie zakwitło na twarzy małżonka. Ponowiona próba uruchomienia silnika otworzyła nam usta szeroko jak rybie szykującej się do połknięcia pokarmu na dużym haczyku. 
p. nie jest kulturystą ani liderem pośród siłaczy więc zaskoczenie było tym większe gdy w desce rozdzielczej powstała olbrzymia dziura która połknęła kluczyk wraz z dłonią męża. Lekki uśmiech na twarzy nieszczęśnika który legł przed techniką 21 wieku używając prymitywnego instynktu „na siłę”, rozładował atmosferę przerażenia. Tym autem nie da się pojechać przez dłuższy czas. Kolejny pojazd okazał się litościwy dla mnie, zadziałał od razu i nim ruszyliśmy na spotkanie przygody.
Po drodze do hotelu zakupiliśmy zimnego szampana aby odpowiednio uczcić początek naszych wakacji.

Nie dostaliśmy najwyższego piętra ale może i dobrze bo ósme piętro było na tyle wietrzne, że porywy wiatru przesuwały krzesełka na balkonie. Wiatr łagodził upał który bez niego byłby nie do zniesienia dla zziębniętych mieszkańców północnego Illinois. 

Popołudnie i początek nocy spędziliśmy rozkoszując się widokiem oceanu po którym oświetlone statki turystyczne sunęły na południe w stronę Karaibów.