Nowy Rok, kolejny krok ku Antarktydzie

 Gdy do końca roku pozostały dwa dni nachodzą nas refleksje i planujemy wydarzenia na kolejne trzysta sześćdziesiąt pięć dni. Zeszłoroczne postanowienie spełniliśmy w stu procentach i choć jakoś na północ nigdy nas nie ciągnęło, oprócz końca Europy którym jest Nordkapp, to Alaska wyszła nam jak mało co. Siedząc na kanapie opatulona kocem i z podwiniętymi nogami aby nigdzie ciepełko nie uciekało snuliśmy dzisiaj wizje co poczniemy w 2018 roku. Za oknem zimno jak diabli bo na termometrze około -20 stopni Celsjusza i pierwszym moim wyborem wycieczki w przyszłym roku była gorąca plaża. Zamiast śniegu który zaległ niezbyt grubą ale ciągle powiększającą się warstwą, chciałabym widzieć wokół biały piasek i upalne słońce. Pomimo mojej nadwrażliwości na promienie ultrafioletowe zdecydowanie upierałam się nad wyborem gorącego klimatu. Kapelusz z dużym rondem już nie raz obronił mnie przed spaleniem się na skwarek więc i w przyszłości mogę zastosować ten środek zapobiegawczy. Powinniśmy pojechać tam gdzie ciepło, krzyczała moja dusza i powtarzały te słowa moje usta. 
Już chyba wszystkim wiadomo, że planujemy coś niesamowitego bo zamiast sportowego Porsche pojawił się Ślimak czyli usilnie przerabiany motorhome. Nie będzie to pojazd jakich jest wiele w USA, Ślimak przechodzi taką metamorfozę, że gdy prace dobiegną końca nikt nie rozpozna pierwotnej jego wersji.
p. oczywiście buja w obłokach i jego plany wybiegają daleko w przyszłość, jego wizje są niezrozumiałe ale po dokładnym zapoznaniu się z nimi uważam je za bardzo pożyteczne lecz niestety nie są łatwe do wprowadzenia w czyn. Właśnie Ślimak pochłonął nas na tyle, że zwolniliśmy z wyjazdami w tym roku. Co będzie w przyszłym? Duuużo pracy w pracy i jeszcze więcej pracy przy Ślimaku. Nazwa Ślimak przyszła sama z siebie bo prace adaptacyjne idą wolno, bardzo wolno aby nie powiedzieć, że w ślimaczym tempie. 

Tajemniczy Don Pedro czyli mój p. spoglądał na leniwie padający śnieg i po kolejnym łyku herbaty z rumem (w celu zapobiegawczo leczniczym, oczywiście) z tym paskudnym lekko drwiącym uśmiechem zapytał; “A może tak Antarktyda?”. Dech mi zaparło bo marzyć o ekstremalnych mrozach w samym środku zimy nie jest zjawiskiem powszechnym pośród ludzi w miarę normalnych. “Mamy Ślimaka i możemy pojechać na sam kraj Argentyny i … i już prawie tam jesteśmy. Czytałem, że całkiem łatwo zwerbować się na rosyjski statek zaopatrzeniowy i nim dotrzeć na Antarktydę. Znam język rosyjski jak swój własny…”. Wszystko to prawda co p. przedstawiał ale takie przedsięwzięcie trochę mnie wytrąciło z równowagi. Przecież to zajmie przynajmniej rok jak nie dwa. Dwa, jak będziemy się spieszyć bo po drodze będzie tysiące miejsc do zobaczenia. Cała Ameryka Południowa po drodze do krainy pingwinów to wyzwanie nie lada. Również i ja podgrzałam się łykiem wzmocnionej herbaty i popadłam w zadumę. Czy przypadkiem od dłuższego czasu nie jestem oszukiwana lub utrzymywana w nieświadomości i p. konsekwentnie pracuje nad wyprawą na samo południe? Wyrwało mi się zwykłe “ale co będzie z…”. Gdy nagle usłyszałam chyba najsmutniejsze słowa które mogły pojawić się dnia dzisiejszego: “przyszły rok poświęcimy na ciężką pracę i w 2019 w styczniu ruszamy w nieznane”.
Zrzuciłam koc z nóg i siadłam prosto jakbym połknęła kij od szczotki.
- Ty gadzie podły wszystko knułeś od kilku lat. Kłamałeś jak najęty klakier! Nie wybaczę ci tego do końca życia.
- Czego? Przygody życia? - p. wydawał się zaskoczony moim zachowaniem.