Moab cz 1

Wystarczy tu raz przyjechać by powracać do tego miejsca ciągle. Nam udało się być w Moab kilka razy ale myślami jestesmy tam ciagle.

****

  Rano wyruszyliśmy w trasę, która przerodziła się w wyprawę tylko dla ludzi o silnych nerwach. Przezornie zatankowaliśmy pełen zbiornik paliwa, uzupełniliśmy zapas wody i ruszyliśmy w nieznane. Jak zwykle bywa mieliśmy wytyczony punkt docelowy na dzień dzisiejszy ale nie drogę. Do jednego celu moze ich być wiele a wybor pozostawiamy przypadkowi. Tak było i tym razem. 

Po dwóch skrętach z głównej ulicy tuz za Moab wjechaliśmy w dzika przestrzeń pełną skal i wąskich dróg. Początek był przyjemny, kamienista droga nie zapowiadała wielogodzinnego mozołu i zachęcała nas skalnymi urwiskami i wysokimi górami na horyzoncie. Przy kolejnym postoju, obok przedziwnie ukształtowanego kamora w postaci grzyba, zatrzymał się terenowy samochód jadący z przeciwka. Kierowca uprzejmie poinformował nas abyśmy nie jechali dalej bo to trasa tylko dla 4X4 czyli dla SUV-ów, Jeepów i tego rodzaju aut. 

Wiedziałam, ze p. nie zrezygnuje i podejmie wyzwanie. Dzisiaj ja jestem kierowca i obawiam się czy nasz osobowy i obładowany jak juczne zwierze samochód przejedzie ta trasę. Jest rewelacyjnie ładnie, teraz jedziemy dnem wyschniętej rzeki, spoglądam z obawa na niebo i wypatruje deszczowych chmur.

Czuje, ze gdyby zaczęło padać to woda ze skal i gór płynęła by tutaj rwącym potokiem na początku zanim nie przemieniła by się w rzekę. Jedziemy po skalach i wokół skały, wiec woda nie ma gdzie wsiąkać w podłoże. Na niebie są chmurki ale taki pogodowe, uff nie będzie lalo. Droga cały czas kreci się i wije pośród kolorowych skal i przez cały czas jedziemy pod gore. Prędkość jest znikoma bo czasami nie ma drogi i musimy wybierać najmniejsze kamienie aby pokonać kolejny odcinek drogi.

Za chwile będziemy jechać skalna polka ostro pod gore, skalista polka jest tak szeroka jak nasze auto. Tak przynajmniej mi się wydaje ale gdy spoglądam na p. to jego spokojna twarz mówi "jest szeroko jak na autostradzie". Po prawej skala a po lewej przepaść, z przodu natomiast nic. "droga" wisi chyba w powietrzu i skręca w prawo jak skala po prawej, nie wiem czy przypadkiem tam gdzie jej nie widzę to nie jest jej koniec. Idiotyczne uczucie tak jechać nie wiadomo gdzie. Dusze mam na ramieniu, jak spojrzałam w lewo to zobaczyłam tylko niebo i odległy horyzont. Po powolutku dojeżdżam do zakrętu i z ust moich wyrwał się okrzyk radości, przed sobą zobaczyłam jeszcze 500 metrów polki a dalej przestrzeń na tyle dużą, ze spokojnie będę mogla się zatrzymać. Z tego odcinka drogi nie mamy zdjec bo p. nagrywal video. Po zatrzymaniu auta byłam tak spięta, ze przez chwile nie mogłam wysiąść. Już za chwile ciąg dalszy ale może p. mnie zmieni, nie mam ochoty na takie trudne kawałki w końcu jestem kobieta i należą mi się płatki róż a nie kamory. 

Podeszłam do urwiska nad, którym stoi p., zepchnąć go czy jeszcze nie teraz, oto jest pytanie, niech w końcu doskonale morderstwo się stanie.