Yellowstone cz.ostatnia

Trochę po omacku rozbiliśmy nasze obozowisko. Wieczór przy ognisku minął nam nad folderami i mapkami aby ustalić co powinniśmy zobaczyć jutro.

Dzień przywitał nas przyjemnym ciepelkiem a niebo z lekkimi białymi chmurkami zwiastowały lekki wiaterek.Prawdziwie wakacyjna pogoda.

Na pierwszy ogień poszły gejzery. Nie zawiedlismy sie bo gejzerow bylo duzo i bardzo roznorodnych. Teraz wiem czemu Yellowstone jest tak często odwiedzane. Tutaj nawet najzagorzalszy pesymista znajdzie coś co go zaskoczy.

Każdy wie, ze gejzer to gotująca sie woda wylatująca w powietrze. Dla nas taka syczaca i parujaca fontanna to zjawisko niecodzienne i zupelnie obce. W tej czesci Parku Yellowstone gdzie oglada sie gejzery jest ich tak duzo, ze mozna sie pogubic, ktorego juz widzielismy. Świadomość, ze stąpasz po bardzo niestabilnym, wulkanicznym terenie nie przerazala nas gdyz urok miejsca nie pozwalal na rozmyslania, ze pod cienka warstwa skal wszystko gotuje sie i szykuje do wybuchu.

Co chwile byl kolejny gejzer i to zupelnie inny od poprzedniego. Niektore z furia, na duza wysokosc wyrzucaly wode inne natomiast byly uspione i ozywaly bardzo rzadko.

Wszedzie czuc bylo siarke, w niektorych miejscach stezenie jej bylo nie do zniesienia. Wlasnie w takich miejscach czeluscie piekiel byly zupelnie blisko.
Tam gdzie ziemia jest tak gorąca, ze stąpać się nie da jest drewniana dróżka, jakieś 10-15 cm nad jej powierzchnia. Po dwóch dniach intensywnego zwiedzania postanowiliśmy, ze nadszedł czas relaksu i zmiany.
Po południu i już zupełnie bez sprzętu do wspinaczek i długodystansowych spacerów postanowiliśmy zobaczyć dwa wodospady. Podjechaliśmy na parking z którego do wodospadów było około 2 km. Ataner w letnich bucikach na koturnie z torebeczka na ramieniu spokojnie podążała za nami żądnymi przygód i niespodzianek. Razem z Wik poszliśmy wzdłuż małego potoku by dojść do wodospadu.

Gdy stojąc przy nim i patrząc w gore wydawało się nam, ze kilka kroków w gore i już będziemy na jego szczycie. Ataner z niedowierzaniem spoglądała na dwójkę wariatów wspinających się pionowo po skalnym zboczu. Dłużej niż przypuszczaliśmy zajęło nam wchodzenie i na gorze po chwili odpoczynku zadecydowaliśmy nie wracać ta sama droga. Wybór padł na polna ścieżkę samym szczytem góry aby powrócić na parking z drugiej strony. Po godzinie droga zawiodła nas na sam szczyt, z którego widok zapierał dech. Dookoła po horyzont góry porośnięte lasami.

Zaparło nam dech jeszcze bardziej gdy dojrzeliśmy parking z naszym autem tez gdzieś bardzo daleko, Dalej niż przypuszczaliśmy. Słońce już było niebezpiecznie nisko i wiedzieliśmy, ze dotrzemy do samochodu w nocy. Wykorzystując ostatnie promienie słońca nie przystawaliśmy i szybkim krokiem maszerowaliśmy by jak najdalej dojść za dnia. Mieliśmy tylko jedna małą butelkę wody na trzy spragnione osoby. Jak na pustyni, każdy łyk był bacznie obserwowany przez spragnione dwie pary oczu. Musiało wystarczyć dla każdego i to w równych porcjach. Nie było litości. Przy schodzeniu z góry po powolutku zapadał zmierzch. Znaleźliśmy przecinkę wśród drzew i upewniliśmy się, ze idziemy w dobrym kierunku i niestety jest dalej niż powinno być i o wiele za późno. Jedyna obawa były wyjściowe buty Ataner. Z niedowierzaniem spoglądałem jak kobieta możne być przystosowana do wysokich obcasów, pomimo dość stromej ścieżki wijącej się zygzakiem po jednym zboczu i kamieni drobne stopki z zadziwiającą sprawnością znajdowały choćby skrawek równiejszego terenu. Gdy dotarliśmy do końca naszej pieszej wycieczki byliśmy bardziej szczęśliwi niż zmęczeni. Resztkę wody, która pozostała w aucie wypiliśmy duszkiem i na wyścigi. Przy ognisku ubaw był nie lada gdy opowiadaliśmy sobie co każde z nas myślało podczas powrotnej drogi. Teraz mogliśmy sobie pozwolić na więcej krytycznych uwag w stosunku do drugiej osoby. Przyznam szczerze, ze całkiem słusznie Ataner nazwala mnie nieodpowiedzialnym, coś jeszcze dodała ale to już nie nadaje się na łamy blogu.
Po dosc zimnej nocy kolejny dzien to szalona jazda dookola parku i podziwianie i wzdychanie na widok uroczych zakatkow.

Czas nieublaganie plynal i nadszedl czas pozegnania z Yellowstone. Nasatepnego dnia jeszcze raz odwiedzilismy gejzery bo dla nas byla to najwieksza frajda.