Laponia

  Gdy w drżących ze wzruszenia dłoniach trzymaliśmy dyplomy przekroczenia Koła Podbiegunowego każde z nas poczuło się prawdziwym podróżnikiem. Rozpierały nas duma i zadowolenie z osiągniętego celu. Nawet nie szukaliśmy św. Mikołaja w jego domu bo co roku przychodzi do grzecznych dzieci takich jakim byłam w tym czasie. Po głowach chodziło nam zdobycie niedostępnego dla nas miejsca. Przypominam, ze akcja dzieje się w czasie gdy w Europie obowiązywały wizy dla Demoludów a w naszych paszportach nie było norweskich wiz. 
- I co dalej? - Zapytałam gdyż musielismy podjąc decyzję czy wracamy do domu czy zdobywamy Nordkapp. 
- Już jesteśmy tak daleko, ze nie możemy poddać się bez walki. Skandynawowie nie potrzebują wiz aby wjechać do sąsiedniego kraju więc i my będziemy tak samo się zachowywać. Przejedziemy granicę bez zatrzymywania się i już. Proste?
- Jak to sobie wyobrażasz? Tak na chama w biały dzień? - Robiło mi się słabo na myśl, ze będziemy forsować granicę. Chciałam dojechać na koniec Europy ale przeszkoda w postaci granicznego szlabana na drodze wydawała mi się nie do pokonania.
- O drugiej w nocy. Będzie ciemno i nikt z daleka nie rozpozna naszych tablic rejestracyjnych a gdy już wjedziemy w światła na granicy to może nie zdążą wyjść aby nas zatrzymać. Najwyżej rzucą się za nami w pościg.
- O jej. - Jęknęłam cichutko jakby to były ostatnie słowa konającego przez rok anemika. - Ja chyba umrę ze strachu. Co ja mowię ja umrę zanim dojedziemy do granicy. Nie wytrzymam tego. Zamkną nas w ciupie.
- Potrzymają nas dzień albo krocej, wyjaśni się wszystko i każą wracać. - Nie mogłam uwierzyć aby taki plan zrodził się w głowie normalnego człowieka. Przecież to przestępstwo. Za dużo myśli kotłowało mi się po głowie i większą część kolejnego wywodu p. przegapiłam.
- I co ty na to? - p. z uśmiechem spoglądał na mnie.
- Na co?
- Ogłuchłaś? - No chyba ogłuchłam i zgłupiałam doszczętnie, ze nawet podświadomie godzę się na takie rzeczy. - Że ty poprowadzisz a ja udam śpiącego i w razie czego wytłumaczę, ze zabłądziłaś. W końcu kobiecie za kierownicą dużo więcej wolno niż facetowi.
- W życiu, ty oszalałeś! Nie! Nie! Nie! - Krzyczałam i odsuwałam się od niego jak diabeł na widok krzyża.
- Nikt nie pomyśli, ze przekraczamy granicę bez wiz. Będzie dobrze, albo nie będzie dobrze. - Z filozoficznym przekąsem p. spojrzał w dal.
- W każdym razie nie prowadzę auta i od dziś jestem pasażerem. - p. wydawał się usatysfakcjonowany pomysłem który zrodził się w jego niepoprawnym umyśle. Po chwili dodał z rozmarzeniem. - Wspaniale porywam cię i uprowadzam za granicę a raczej ty mnie porywasz. - Radość tryskająca dookoła p. była prawdopodobnie przykrywką pod którą krył się strach przed ewentualnymi konsekwencjami takiego czynu. Zgodziłam się na porwanie ale na duszy ciążył jakiś chłodny głaz.

Za Rovaniemi łatwiej można było spotkać renifera niż człowieka. To w końcu ich kraina, to Laponia. Jak pusto jest za Kołem Podbiegunowym niech powie statystyka, otóż średnio przypada tutaj jeden człowiek na kilometr kwadratowy. 
- Do granicy mamy jakieś 450 kilometrów więc akurat dojedziemy tam w środku nocy. Szczęście nam sprzyja. Zatankujemy, coś zjemy i gaz do dechy. - Dla p. świat chyba wygląda inaczej niż dla mnie, jakoś prościej.

- Ja chyba nic nie zjem bo nie czuję głodu, mam jakieś obcęgi w brzuchu ściskające moje trzewia.
- Musimy coś przekąsić bo jak nas zamkną w areszcie to od razu nie będą karmić. - Te słowa jeszcze pogorszyły sytuację ale poddałam się woli przywódcy. 

Krajobraz pozostawał niezmienny w czasie pokonywanych kilometrów i można określić go jako gigantyczny skalniak z niskimi roślinami. Jakieś mchy, porosty i niewielkie krzaczki. Jeżeli to co widziałam jest głównym pożywieniem reniferów to czemu one takie grubaski. Podróżując bezustannie na północ mijaliśmy wsie i małe miasteczka. Widzieliśmy duże i małe stada reniferów ale zawsze z pewnej odległości i nie wiedzieliśmy czy to dzikie okazy czy należące do jakieś farmy bo i takich pewnie nie brakowało.

Dopóki nie przystanęliśmy na jednym z wielu straganów umieszczonych w pobliżu drogi lub przy stacjach benzynowych to współczułam reniferom i ich podłemu życiu na pustkowiu pozbawionym bujnych traw do spożycia i miejsc które mogłyby ochronić je w czasie zimy. Gdy zanurzyłam dłonie w wyprawioną skórę renifera doznałam dotykowego szoku. 

Nie przypuszczałam, ze tak delikatne i puszyste futro może istnieć na świecie. Teraz po dokładniejszym przyjrzeniu się co chroni renifera przed mrozem zrozumiałam, ze natura wyposażyła te przesympatyczne zwierzęta we wspaniały oręż do walki z ujemnymi temperaturami. 

Pomijam trochę roztargniony wyraz „twarzy”renifera aby skoncentrować się na jego dziwacznych kopytach. 

Niby nic takiego dziwnego ale wydawały mi się jak konstrukcja nie z tej ziemi. Dowiedzieliśmy się, ze te dwa paluchy stają się miękkie zimą aby lepiej „czepiały” się lodu i zmarzniętego śniegu. Pełni zachwytu otaczającym nas, nieznanym do tej pory, światem dalekiej północy zmierzaliśmy do granicy z Norwegią przed którą miał rozegrać się niewielki dramat.

Już niebawem nastąpi wyczekiwany koniec północnej opowieści.