Melancholia i dół.

W środę rankiem zadzwonił telefon leżący gdzieś gdzie wzrok od razu go nie dostrzega. Ki diabeł tak wcześnie rano mnie atakuje? 
- Pojedziesz ze mną do Południowej Dakoty? - Ten głos przypominał mi najprawdopodobniej Izę nie słyszaną od długiego czasu. - Nie ma ku... kto ze mną pojechać. Musisz mi pomoc, błagam bo zwariuję. - Czy ja dobrze słyszę? Jak trwoga to do Boga, nie ma już kto więc ostatnia deska ratunku to właśnie ja? Przyznam, ze poczułam się wzburzona bo nigdy z Izą nie byłyśmy na tyle blisko aby wymagać od siebie jakiś poświęceń. 
- Kiedy? - Zapytałam sądząc, ze to w jakieś odległej przyszłości. Iza natomiast odebrała to jako zgodę i pozostała tylko kwestia szczegółów. 
- Dzisiaj w nocy. Ja pojadę swym samochodem a wrócimy dwoma. Zapłacę ci za jeden dzień stracony w pracy. Potrzebuje twojej pomocy. Będę u ciebie o dziesiątej w nocy. - Jeszcze było kilka zdań ale już ich nie słyszałam. Zamurowało mnie na dobre. Połączenie zostało przerwane a ja jeszcze kilka chwil stałam jak skała. 
- Jadę do Dakoty. - Oznajmiłam p. tonem pogrzebanej strzygi. 
- Ty? - Już miałam odpowiedzieć, ze „niby mnie to nie wolno” ale zapewne widać to było na mej twarzy bo usłyszałam kolejne pytania. - Z kim? Kiedy? - Widać, ze małżonek był zupełnie zbity z tropu i wpatrywał się we mnie jak w obcą osobę pojawiającą się w sypialni raptem przed wyjściem do pracy. Tutaj nastąpiło wytłumaczenie zaistniałej sytuacji i spotkaliśmy się ponownie po południu. 
- Musisz się ciepło ubrać, przewidują minus dwadzieścia piec w nocy. 
- Mam zimowe ciuchy. - Odrzekłam a p. znacząco spojrzał na drzwi wejściowe do szafy i potakująco kiwnął głową 
– Wiem. - Dodał tak cicho, ze nie usłyszałam głosu ale odczytałam to z ruchu jego warg bo akurat patrzyłam na niego. Gdyby dodał coś w stylu „czy tylko je odnajdziesz” byłoby niebezpiecznie. Co z tego, ze nasza szafa jest duża jak mały pokój i pomieści tysiące przeróżnych i zwykle mało potrzebnych ubrań. 
- Oni zwykle przesądzają i w większości przypadków prognozy się nie sprawdzają co do stopnia. - „Oni” to pogodynka w TV. No cóż zima to zima i nie można się spodziewać niczego innego jak mrozu i śniegu.
  Dziesięć godzin z okładem minęło w towarzystwie Izy przyjemnie i szybko. Rozprawiałyśmy na babskie tematy i gdyby nie przymusowy postój na kawę i toaletę to nawet taki dziwny wschód słońca uszedłby naszej uwadze. Teraz ja siedziałam za kierownicą bo Izie ręce się trzęsły ze zdenerwowania i była bliska rozklejenia się na dobre. Wyjeżdżając ze stacji benzynowej na ulicę po lewej wschodziło słońce tak jakoś inaczej niż zwykle. Zatrzymałam się na ulicy i zaczęłam szperać w podręcznej torbie aby znaleźć aparat fotograficzny. 
- Co ty robisz wariatko! - Iza zareagowała natychmiast a ja westchnęłam tylko i pomyślałam „jak ja kocham swoje koleżanki”. Ruch tutaj niewielki o siódmej rano więc nikomu nie przeszkadzam ale powinnam jednak wycofać się na stację benzynową i stamtąd zrobić zdjęcie. Nie pomyślałam o tym i teraz ponaglana przez Izę cyknęłam bez możliwości przyłożenia się do pracy fotoreportera. (Zdjęcie zamieściłam w poście Zimia)
- Wynajęłam małą ciężarówkę i pojedziemy najpierw po nią a później do domu. Mike powinien tam być bo pracuje na druga zmianę to nam pomoże z pudłami. - Urywanymi zdaniami informowała mnie o tym jak będzie wyglądał nasz dzień w Watertown w Południowej Dakocie. Jej rozbiegany wzrok świadczył, ze jest zdenerwowana. 
- To on będzie w domu? - Zapytałam zdziwiona bo nie chciałam uczestniczyć w ponownym i ostatecznym pożegnaniu dwojga ludzi po rozstaniu. - Nie masz kluczy? - Dodałam. 
- Nie, nie mam. Wszystko zostawiłam temu chu... Wszystko!
W wypożyczalni zeszło nam ponad godzinę na podpisywanie papierków i wybór pojazdu oraz odpalenie go w tak niskiej temperaturze. Ostatecznie gdy już byłyśmy gotowe i kłęby dymu z rury wydechowej unosiły się dookoła Iza kopnęła w oponę małej ciężarówki aż syknęła z bólu i zapytała „czy to gówno dojedzie do Chicago”. 
- Powinno. - Kwaśno skwitował miły pan pomagający nam od samego początku. Współczułam takiej pracy gdy ma się do czynienia z rożnymi osobnikami i trzeba się uśmiechać pomimo cierpkiej atmosfery którą zapewniła Iza. - Chyba, ze wcześniej wylądujesz w rowie. - Dodał z uśmiechem i lekką drwiną na ustach. 
- Jedz za mną. - Rzuciła Iza i ruszyła w stronę swego auta. 
- Chyba cie porąbało. Ja tym "gównem" nie jadę! - Było tak zimno, ze czułam jak zamarza mi skóra na twarzy. Szalejący wiatr wywiewał resztki dobrego samopoczucia ale takie podejście do sprawy zagotowało mi krew w żyłach. 
- Wracaj! - Wrzasnęłam aby sprowadzić zupełnie niekontrolującą się koleżankę na ziemię. Rozkazująco wyprostowałam prawą rękę wskazując wynajęty pojazd. Zwrócona w stronę Izy nie zauważyłam, ze prawie o mały włos a walnęłabym pracownika w nos. Facet zaklął i zrobił bokserski unik w tył. Ale obciach, jedna wariatka warczy przez godzinę a druga na pożegnanie chce jeszcze uszkodzić mu fizjonomię. Nie mogę winić Izy bo sama nie wiem jak bym zachowała się na jej miejscu ale ja tu jestem jako pomoc a nie człowiek od czarnej roboty. Iza trzasnęła drzwiami wynajętej ciężarówki z takim impetem, ze czekałam aż szyba rozleci się na kawałki. Przy wyjeździe na ulicę prawie zahaczyła o słupek bramy a ja podążałam za nią modląc się w duchu aby już znaleźć się w domu cała i bezpieczna. Watertown to małe miasto i zanim ochłonęłam po wydarzeniach sprzed pięciu minut już pakowałam się w kolejną, z założenia niemiłą sytuację. Zatrzymałyśmy się przed domem. Jakoś nie miałam ochoty jako pierwsza spotkać byłego partnera Izy więc siedziałam spokojnie w aucie czekając jak potoczą się wypadki. Iza zapewne tez nie garnęła się do ostatecznego czynu jakim miało być zabranie swych rzeczy i powiedzenie „żegnaj” i tez czekała.   
Przed spędzeniem reszty życia w tych warunkach wybawił nas Mike który wyszedł z domu i machnął na nas ręką abyśmy weszły do środka. Uśmiechnęłam się do Mike'a tak miło jak mogłam w tej żałosnej chwili i gdy puścił mą dłoń po powitaniu, spytałam czy napiją się kawy. Chciałam zniknąć z oczu rozstających się kochanków i nie miałam najmniejszej ochoty dźwigać pudeł z dobytkiem Izy. W kuchni stanęłam jednak bezradna bo gdzie może być kawa nie miałam pojęcia. Zamiast przeglądać wszystkie szafki po kolei krzyknęłam "gdzie jest kawa"w stronę wejściowych drzwi gdzie ułożone już były pudła. 
- Nie chcę jego kawy niech sobie ja w d... wsadzi, napijemy się w McDonaldzie. - Ręce mi opadły. To nie jest sytuacja gdy błyskam intelektem, czułam się bezsilna i nic nie mogłam poradzić, ze życie Izy rozpada się na tysiące kawałków których złożyć ponownie się nie da.
Ruszyłam by pomoc i chwyciłam jedno z najmniejszych pudeł. „O cholera jakie ciężkie” pomyslałam, małe wcale nie znaczy lekkie ale powlokłam się jak za pogrzebem miłości i dołączyłam do dwóch osób uprzątających sześć lat wspólnego życia. Poszło nam składnie i znów podałam rękę Mikowi ale tym razem na pożegnanie. Twarz miał ściągniętą w martwym wyrazie ale to nie przejmujący chłód był tego przyczyną. Zrobiłam jakiś głupi grymas twarzy bo jak się uśmiechać gdy serce krwawi i gorycz przepełnia oczy. Szybko odwróciłam wzrok bo za chwilę gotowa byłam się rozpłakać, choć to nie moje życie legło w gruzach. Mike zatrzasnął drzwi bagażówki. I stał bez ruchu w pozycji jakby chciał wziąć Izę w ramiona. Ruszyłam autem i odjechałam na tyle aby nie widzieć jak zgliszcza miłości rozwiewa lodowaty wiatr. Nigdy nie chciałabym znaleźć się w podobnej sytuacji. Zamyśliłam się nad cieżkim żywotem pozostawiając Izę i Mike'a ze swoją troską. Głęboko zaciągnęłam się papierosem, uchyliłam okno aby strząsnąć popiół i podmuch wiatru tak zawirował, ze zamiast na zewnątrz popiół wylądował na moich udach. W panice, że może tam tkwił również żar otworzyłam drzwi i wyskoczyłam z samochodu starając się pozbyć niebezpieczeństwa. Nadjechała Iza i trąbiąc na mnie wyczyniającą dziki taniec uderzającą się po nogach pośród mroźnego dnia minęła mnie wskazując drogę powrotną. Zycie to bezustanna walka nie znająca kompromisów. Jest tyle niebezpieczeństw, ze chwila nieuwagi zniszczy je całe. Tylko silni wygrywają a słabym pozostają zgryzoty. Droga powrotna, jak to ironicznie zabrzmiało. Dla Izy nie ma powrotu, jedzie w nieznane życiem zwane ale ja wracam. Wracam do domu. 
Niesamowity widok słońca rozszczepionego w drobniutkich kryształkach lodu wpędził mnie w chwilowy stan melancholii. Zamyśliłam się nad swym życiem. Powróciłam do mojego dzieciństwa i późniejszych lat gdy duszą mą targały miłości niespełnione. Przypomniały mi się lata dobre i złe i zaczęłam bezwiednie ryczeć jak bóbr. Widocznie to we mnie siedziało w głębi duszy i teraz pod wpływem nastrojowej chwili rozkleiłam się na całego. Chwyciłam pudełko papierowych chusteczek i im dłużej rozmyślałam tym szybciej kurczyła się ich ilość. Co mnie napadło nie wiedziałam, teraz gdy byłam sama mogłam rozczulać się do woli i płakać i siorbać nosem nikomu nie przeszkadzając.
 Po trzech godzinach zatrzymałyśmy się na stacji benzynowej aby zatankować. Ja wcześniej uporałam się z tankowaniem i pobiegłam do środka. Właśnie znalazłam niezdrowe ale za to pyszne czipsy gdy dołączyła do mnie Iza. 
- Jak ty wyglądasz. Płakałaś? - Ciągle jeszcze miałam łzy w oczach i ściśnięte gardło. Nie miałam ochoty dzielić się swymi myślami z Izą. - To z mojego powodu? - Patrzyła na mnie tak znacząco, ze aż mi dech zaparło. Pokręciłam przecząco głową. 
- Nie ma już chusteczek higienicznych w aucie. - Wybełkotałam wzdychając głęboko.
- Zobacz co to życie jest warte. Całe spakowałam do pudeł. Całe! Nie zostawiłam po sobie nic tylko ryczeć mi się chce. - Odgarniała ręką włosy do tylu nerwowym ruchem. Rozpięła bluzkę tak mocno, ze widać było czarny stanik. Najwidoczniej było jej gorąco albo ciśnienie krwi chciało przysporzyć jej lekkiego zawału. Rozgorączkowana mówiła dalej. - Sześć lat zapakowałam do kartonów. Jestem załamana i nie chce mi się żyć. - Co chwila pociągała nosem i wreszcie wzięła z połki papier toaletowy. Rozpakowała rolkę odwinęła ze dwa łokcie i wysmarkała się tak donośnie, ze nieliczni klienci spojrzeli w nasza stronę. - Ten sk....el miał przez cały czas druga babę. Tak mnie to życie boli, ze wygryzę sobie żyły i zdechnę, nie chce już żyć. - Mówiła głośno nie zwracając uwagi na innych którzy z zainteresowaniem spoglądali w nasza stronę. 
- Żyłaś w trójkącie? - Zupełnie zaskoczona nie mogłam pojąć, ze Iza zdecydowała się na taki układ. 
- Tak, zupełnie świadoma, ze pokonam rywalkę swą miłością do niego. Jak ja go kocham. - Tu nastąpiła chwila zadumy ale ja nie śmiałam wtargnąć w rozszalałą dusze Izy. - Jak ja go kochałam. Wierzyc mi się nie chce, ze wszystko skończone. Ja nie umię być sama. Boże, ja chyba zwariuję. Idiotka, myślałam, ze przetrzymam ta dziwkę ale k.... nie mogłam. Nie mogę nawet myśleć, ze serce mnie tak wypuściło w maliny. Czy wiesz, ze nawet myślałam o wspólnym zamieszkaniu we trójkę? Zdajesz sobie sprawę, ze mi rozum miłość odebrała. Nie wiem co zrobię. Sześć lat nadziei i walki o każdą chwilę wyrwana tej drugiej poszło się j.... Przegrałam całe swoje życie. Przegrałam, słyszysz! Mam takiego doła, ze nie wygrzebię się z niego do końca mojego marnego życia. - Zatkało mnie na dobrą chwilę, nie wiedziałam co powiedzieć i nie miałam pomysłu czy będę mogła jej doradzić w przyszłości. Nic nie powiedziałam bo skrycie wierzyłam, ze wina nie leży ot tak na ławie i można ja przydzielić jednoznacznie jednej czy drugiej stronie.  
   Położyłyśmy swoje zakupy na ladzie. Dwie kawy, dla każdej inne opakowanie czipsów, dwie butelki wody, gumę do żucia i otwarty papier toaletowy wraz z rozdartym opakowaniem. 
- Szesnaście dwadzieścia osiem. - Sprzedawca swym zawodowym uśmiechem przyklejonym do twarzy powitał nas i beznamiętnie wodził po nas wzrokiem. Iza wyjęła banknot dwudziestodolarowy i cisnęła go na ladę. Wyciągniętą rękę z resztą Iza zbyła chamską odzywką; weź sobie będziesz mógł wydać to na dziwkę. Odwróciła się na pięcie unosząc swoje zakupy i ruszyła w stronę wyjścia. Poczułam, ze mam nogi jak z waty i za chwilę runę na podłogę. 
- Miała ciężki dzień. - Rzuciłam przepraszająco w stronę osłupiałego mężczyzny. Wzięłam resztę i ruszyłam w pogoń za Izą. Ona jednak wykonała ponownie zwrot i jednym susem znalazła się przy ladzie. Biedny facet, przerażony widokiem zbliżającego się zagrożenia życia cofnął się raptownie i uderzył plecami o regał z papierosami. Ręce uniósł w obronnym geście. Iza obrzuciła go paskudnym spojrzeniem wzięła papier toaletowy o którym zapomniałyśmy i wybiegła na spotkanie swym nowym dniom które jeszcze nie raz przyniosą smak goryczy.