Fotograficzna pamięć.

   Porozkładane mapy i atlasy. Dużo kolorowych kartek formatu A4 wyjętych z drukarki i tych mniejszych samoprzylepnych. Mój laptop, dwa tablety, telefon oraz kilka kolorowych długopisów i ołówków. Niewiele wolnego miejsca zostało na sześcioosobowym stole. 
- Mam szatański pomysł. Az boje się o tym myśleć. - Oświadczył p. zanim jeszcze pocałował mnie na dzień dobry. Po donośnym cmoknięciu które wydało mi się trochę „na odwal” p. patrząc na jakąś stronę w jednym ze szczegółowych atlasów wskazał sobie znane miejsce i kontynuował. - Pamiętasz tą skałę o której ci mówiłem? - Nie czekając na moje „tak” lub „nie” wyrzucał z siebie chaotyczne nic dla mnie nie znaczące zdania. 
- Ja nic nie rozumię, jeszcze śpię, poczekaj aż się obudzę. - Nie należę do rannych ptaszków a poranki bez względu na porę roku powinny trwać dwa razy dłużej niż to jest w rzeczywistości. - Daj mi pięc minut. - Rzekłam ziewając jak Smok Wawelski. Minęło pół godziny z okładem i byłam gotowa na przyjecie nowinek od lekko już zniecierpliwionego kartografa, który ciągle przerzucał mapy i coś notował na karteluszkach. - To zacznij od samego początku jestem gotowa. - Zegar wskazywał dziewiątą rano w sobotę i zastanawiałam się ile godzin temu p. wstał aby być tak przytomnym. Siedziałam na krześle obok niego i wpatrywałam się w cudowny bałagan. 
- Pamiętasz Page? Tam niedaleko jest miejsce w które cię zabiorę. 
- Nie chce jechać do Page! Za nic na świecie. - Moje emocje były zrozumiale bo przeżyliśmy tam piekło za dnia i gdyby nie Kanion Antylopy to okolice Page z chęcią wymazałabym z pamięci. 
- Nie do Page ale w tamte okolice na granicę Utah i Arizony. - Na komputerze pokazał mi zdjęcie ilustrujące to co powinniśmy zobaczyć a na dwóch atlasach jednocześnie, wskazywał to miejsce kreśląc palcem kółka. Moja bezgraniczna miłość do stanu Utah złagodziła mój nastrój na tyle, ze propozycja wydawała mi się interesująca. 
- Kiedy mamy jechać? - Dokładne miejsce już mniej mnie interesowało niż termin wyjazdu. 
- Przełom kwietnia i maja więc mamy dwa miesiące na przygotowania. - Dla mnie to mogłoby być nawet w przyszłym tygodniu a dwa miesiące to strasznie odległy termin. 
- Bez problemu. To bardzo mila niespodzianka. - Pochwaliłam pomysł wyrwania się z domu. 
- Teraz usiądź wygodnie bo za chwilę będzie NIESPODZIANKA. - p. odsunął się od stołu i popatrzył na mnie z ukosa. - Pojedziemy tam ciężarówką! - Czekał na mą reakcję ale zaskoczona patrzyłam beznamiętnie. 
- Z kim? - To trochę niedorzeczne jechać ciężarówką w ustronne bezdroża. 
- No z tobą, ty i ja. - Milczałam bo nie bardzo widziałam możliwość realizacji takiego przedsięwzięcia. 
- Opowiedz mi wszystko po kolei bo nie chwytam. - p. szczegółowo i obrazowo przedstawił swój plan. Wynikało, ze już poczynił pewne posunięcia na szachownicy jak to określił i zatrudni się u kolegi w firmie jako kierowca aby dojechać do Denver z ładunkiem. Stamtąd pojedziemy dalej wypożyczonym samochodem osobowym. Bardzo dawno temu p. zrobił zawodowe prawo jazdy i nigdy z niego nie zrezygnował więc teoretycznie możliwość istniała. 
- Potrenuje trochę przez te dwa miesiące i pojedziemy sami osiemnastokolowym zestawem. To będzie prawdziwie amerykańska przygoda. I co? - Zatkało mnie na długą chwile a potem nastąpiła euforia radości. 
- Ludzie jak ja marzyłam aby pojechać wielką ciężarówką w świat. Jesteś kochany. - Cała ospałość minęła w sekundzie i czułam się jakbym dostała skrzydeł. - Co zjesz na śniadanie kochanie?  
- „Cokolwiek” a i tak będzie wspaniale. Uprzątnę zatem w mgnieniu oka. - p. wszystkie kartki zmiął i zgarnął do starej reklamówki a potem upchnął do pojemnika na śmieci. Rzeczywiście uwinął się szybko. 
- Czy nie szkoda ci tych zapisków? 
- Widzisz ja po to robię sobie różne notatki aby je zapamiętać. Mam fotograficzną pamięć i kiedy potrzebuję jakąś informację to przypominam sobie dzisiejszą sytuację i widzę dokładnie co zapisałem ze wszystkimi cyferkami i literkami. W ten sposób nie obciążam pamięci. 
- Dobra, dobra ale ubaw. Fotograficzna pamięć. - Trochę z przekąsem trochę ze śmiechem odpowiedziałam bo wiadomo, ze pamięć zawodzi. Przyznaję jednak, ze p. jest wzrokowcem i powiedział wiele prawdy.

   Minął weekend i nadeszło poniedziałkowe popołudnie.
- Czemu nie odbierasz telefonu? - Zapytałam lekko gniewnie z samego progu. 
- Bo nie dzwonisz. - Otrzymałam brutalną odpowiedz. Jak głupia wydzwaniam od trzydziestu minut jadąc do domu a taki wredny typ robi ze mnie sklerotyczkę. 
- Patrz! - Wyjęłam telefon z torby i pokazałam mu włączony ekran świadczący o połączeniach. Niedowierzanie zniknęło z twarzy p. i z wolna jego licem zaczął władać Mars. Jakiś pobladły lub bardziej posiniały palnął się w czoło otwartą dłonią i po chwili odpowiedział z rezygnacją. 
- Wyrzuciłem telefon do śmieci w sobotę ze wszystkimi papierzyskami. - Poderwał się aby pobiec do kuchni ale szybko usiadł z rezygnacją na kanapie. W niedziele wieczorem wyrzuciliśmy śmieci a w poniedziałek śmieciarze usunęli weekendowe odpadki. Pokręciłam z niedowierzaniem głową i z politowaniem popatrzyłam na osobnika z fotograficzną pamięcią. p. nie wytrzymał mojego wzroku i z irytacją w głosie dodał.
- Zawsze mówiłem, ze nie powinno się wyrzucać śmieci w niedzielę. Nawet pamiętam pomiędzy którymi kartkami leżał.