Mount Hood

Bez śniadania uciekliśmy z „wymarłego” kempingu ale silnej woli do głodówki wystarczyło nam na godzinę. Zatrzymaliśmy się na parkingu przy autostradzie i przygotowałam przydrożne śniadanie. Dużo kawy i kanapki z polska konserwa, uczta! Przy jedzeniu towarzyszyły nam dwa jaskółcze głodomory, które z niecierpliwością oczekiwały mamy zaopatrzeniowca. Przylatywała dość często ale nasza bliskość ja denerwowała i bała się nakarmić młode. Przesiedliśmy się do drugiego stołu i teraz we czwórkę mogliśmy spokojnie zajadać smakołyki.

Usiadłam sobie na murku aby popatrzeć na latające jaskółki i usłyszałam spokojny głos przyprawiający mnie o zawal.

- Nie ruszaj się pod żadnym pozorem. - Jak zwykle w takich sytuacjach tak i teraz wyobraziłam sobie, ze chodzi po mnie straszliwie obrzydliwy pająk albo robal. Zesztywniałam i wzrok znieruchomiał mi na twarzy p. Nic nie mogłam wyczytać a fakt, ze wziął do reki aparat fotograficzny lekko mnie wzburzył. Czy chce zrobić mi ostatnie zdjęcie?

Mój wzrok chyba go poraził bo usłyszałam: nie ruszaj się nic ci nie grozi, nie ruszaj się przez chwilkę. Gdy zrobił zdjęcia powiedział: spójrz w lewo na swoja rękę. Tuz obok mnie siedziała jaszczurka, przyjrzałam się jej dokładnie ale gdy dołączyła do niej druga to wstałam płosząc je umyślnie.
- To może pojedziemy? - Z dwojga zlego już wole towarzystwo p. niż gadów.

Po lewej zbocze, po prawej rzeka a przed nami góra widoczna z daleka. Jak widać nie jestem poetka ale to chyba najlepsze określenie widoku towarzyszącego nam przez wiele kilometrów. 
Rzeka Columbia jest naturalną granicą pomiędzy stanami Washington i Oregon. Majestatyczna, wolno płynąca i niechętna do zakrętów. Rzadko się zdarza aby dwa brzegi rzeki były tak rożne jak tutaj. Poludniowa strona należąca do Oregonu to góry porośnięte lasami a brzeg północny kontrastował żółcią wyschniętych traw porastających leniwe wzgórza. Właśnie tam umiejscowiono dość rozległą elektrownie. Widok białych wiatraków już nikogo dzisiaj nie dziwi ale jakoś mi nie pasuje.

Pamiętałam, ze Mt. Hood i wodospady to nasze punkty zainteresowań w drodze na wybrzeże. Zjechaliśmy z autostrady i krajobraz zmienił się nie do poznania. Wąska, pnąca się pod gore droga prowadziła nas przez sady i winnice. Jaki wspaniały musi tu być klimat skoro udają się jabłka i winogrono dobrej klasy aby można z niego produkować wino. W jednej z winnic kupiliśmy butelkę tutejszego specjału po wcześniejszej degustacji. Wino było smaczne i bardzo aromatyczne co wzbudziło nasze podejrzenia i dlatego nie skusiliśmy się na więcej.

Po drodze natknęliśmy się na wesoły i kolorowy stragan oferujący przejezdnym kukurydze, warzywa i owoce. 

Jeszcze tylko sto zakrętów i już za chwilkę będziemy na miejscu.

Wspinając się kreta droga pośród lasu od czasu do czasu widzieliśmy szczyt Mount Jefferson również z białą czapka ze śniegu.

Szkoda, ze tam nie pojedziemy, jest ona za daleko i zupełnie nie po drodze. Człowiek to dziwna istota ciągle mu mało i mało. Już prawie osiągamy cel i natychmiast wymyślamy kolejny.
Mount Hood jest najwyższą górą Oregonu i wznosi się na wysokość 3429 m n.p.m. Dzisiaj ta wulkaniczna góra uznawana jest jako uśpiona lub nieczynna ale wiemy przecież, ze Wezuwiusz tez do momentu swego wybuchu był uznawany za nieczynny dopóki Pompeja nie  zniknęła z powierzchni ziemi na zawsze. Mt Hood leży w pasmie czynnych wulkanów jak np. Mt Helen, która ciągle jest niebezpieczna. Tak na wszelki wypadek długo nie przebywaliśmy w bezpośredniej bliskości tego giganta.

Na szczycie zamiast białego śniegu leżał lekko beżowoszary. Hulający wiatr na szczycie unosił w powietrze pyl skalny i osadzał go na śniegu. Temperatura była wyśniona do leżakowania a lekki wiaterek owiewał bosko ciało. Już zaczęłam rozglądać się czy gdzieś obok schroniska znajdę jakieś przytulne miejsce gdy usłyszałam: ladnie tu ale musimy pędzić dalej zanim się obudzi wulkan. We wszystkim trzeba mieć umiar i zdrowy rozsadek powinien dawać znać o sobie ale my nie wykazaliśmy ani jednego ani drugiego wytyczając taka długą trasę. Teraz ponosimy konsekwencje i żeby nie wiem jak bardzo podobało mi się tutaj w górach to i tak musimy jeszcze dziś dotrzeć na wybrzeże.

Mount Hood jako jedyna w północnej Ameryce zapewnia narciarzom uprawianie „białego szaleństwa” przez caly rok i jak widać na zdjęciu jest ich tam zawsze przynajmniej kilku. My byliśmy tam w dzień powszedni i tłoku nie było, zaledwie garstka. Pewnie weekendy ściągają większa ich ilość.

Nałogowych narciarzy nie brakło nawet w środku lata ale jakoś nie pasowali do tej pory roku. Narty, kije i kombinezony nierozerwalnie kojarza mi się z zima. Puste korytarze schroniska utwierdzaly mnie w tym przekonaniu.