Pokochać wroga.

Petronela chyba nikogo nie lubi oprócz siebie. Uważa, ze koleżanki to k.... bo wcześniej czy później i tak ci zrobią kolo pióra (Pewnie mnie tez tak traktuje.) a koledzy robią wszystko aby ja zaciągnąć do łózka.  Poznałam ja dawno temu na kursie angielskiego zaraz po moim przyjeździe. Znamy się długo i chyba dlatego jestem w stanie jej wiele wybaczyć. Pewnego wieczoru p. starał się wytłumaczyć jej co to jest karta debitowa. Dwoił się i troił ale bez skutku. Petronela uparcie twierdziła coś zupełnie przeciwnego i doszło do ostrej wymiany slow. Patrzyłam na ta sytuacje z niesmakiem, dwa trykające się koziołki nie chwyciły za noże i skończyło się ogólnym niepowodzeniem całego przedsięwzięcia. Petronela nie zrozumiała co to jest karta debitowa bo nie chciała a p. poniósł klęskę jako pedagog. Od tamtego dnia oboje nie znoszą się wzajemnie i nie wytrzymują ze sobą dłużej niż wymagane przez savoir vivre piec minut. Gdy Petronela mnie odwiedza to p. delikatnie podnosi oczy ku niebiosom i w niedługim czasie znika w drugim pokoju i ślęczy przy komputerze. To, ze ja mam nienormalna koleżankę to już wiemy ale p. wcale nie jest lepszy i jego marudny Waldek jest z kolei namolny jak rozwścieczona osa. Przychodzi (czytaj przyjeżdża bo tu nikt nie chodzi) anonsując się w ostatniej chwili, przeważnie jak jest już na parkinu przed naszymi oknami. Samo to wprawia mnie w stan gotowości bojowej. Wchodzi i bardzo wylewnie się wita czego w jego wykonaniu nie cierpię, wole pocałunki od Nosferatu lub Frankensteina. Siada na kanapie i zaczyna się gapić w TV. U nas telewizor jest włączony wtedy jak ja jestem w domu. Dla p. mógłby nie istnieć a gdyby złodzieje wynieśli go to nie wiem czy fakt ten byłby zauważony przez małżonka. Gdy Waldek tak patrzy beznamiętnie w szklana tafle na której akurat nic się nie dzieje to mam wrażenie ze przysypia, gdy coś go zainteresuje to nie ruszy się z miejsca przez następne dwie godziny. 

- Kawy? - Pytam z przyzwyczajenia bo i tak wiem, ze wypije z cukrem i śmietanką, której u nas w domu nie ma. 

- Tak, bardzo proszę, z cukrem i śmietanką. - Pcha mi się do kuchni te metr dziewięćdziesiąt z ośmioma centymetrami. - Nie mam śmietanki. Jest mleko tłuste. Może być? - Zapytuje zjadliwie. Waldek stoi w kuchni i teraz wygapia się po polkach i po garach. Naczynia w zlewie i to co na blacie to jego szczególny obiekt zainteresowania. Niech go cholera jasna. Jak ja nie lubię takich kontroli mojej kuchni. Niech siedzi na kanapie i mi tu nie przyłazi, przecież przyniosę kawę. Teraz jest bałagan ale właśnie robię obiad i bałagan to podstawa mojej bytności w kuchni. Nie umiem gotować aby wszystko wokół mnie było czyste i poukładane na polkach i w szufladach. Sprzątam jak już przyjdzie na to czas, kuchnia to moje królestwo i obcym wstęp wzbroniony. Wiem, ze jego świdrujące oczy zobaczą okruch na podłodze i sztywnieje jak on przychodzi do domu. Jak mam możliwość to robię jak p. znikam aby się nie denerwować. Mamy to dokładnie omówione i żadne z nas nie robi z tego wielkiego problemu. Ja nie przepadam za Waldkiem a  p. nie uwielbia Petroneli. Sytuacja jasna i do zaakceptowania. Wiem, ze istnieją domy w których zona zabrania mężowi przyprowadzania swoich kolegów do domu.

Skoro nie można pokochać wroga zawsze można mieć migrenę.