Wybrzeże.

Kolejny zakręt krętej drogi zakończył nasze długie oczekiwania i wreszcie mogliśmy spojrzeć w dal na Ocean Spokojny. O kurcze nie można stanąć nawet na chwilkę bo wąsko, ze tylko dwa auta mogą jechać i nie ma pobocza. Wygrałam los na loterii bo siedzę po stronie od oceanu i widzę wszystko. Kierowca tez stara się spoglądać ukratkiem ale ma bardzo utrudnioną sytuacje. Znów zakrętów co nie miara i sądząc po mapie będzie tak aż do samego Los Angeles.

Droga wiedzie nas nad samą plazą i nie mogę się doczekać spotkania z groźnym i potężnym Pacyfikiem i zanurzenia się w jego wodzie. Tak właśnie wyobrażałam sobie plaże Oregonu.

Granatowa woda łączyła się na horyzoncie z niebem w tym samym kolorze. Samotne skały rozbijające fale otoczone były białym kołnierzem pieniącej się wody. Obserwowałam ten widok z zatoczki drogi wysoko ponad plazą.

- Jedzmy dalej bo nie mogę doczekać się chwili gdy stanę oko w oko z tą dziką przyrodą.
Jeszcze auto nie stanęło dokładnie a już drzwi po mojej stronie otwierały się i po chwili stałam na plaży. 

Niedaleko olbrzymie głazy rysowały się dumnie. Szara ściana mgły unoszącej się jakieś 200 m od plaży wyglądała jak nadchodzące tsunami.

Kontakt z wodą wywołał dreszcze całego ciała i układu nerwowego. Jej temperatura była taka sama jak zimą w kranie.

Mgła igrała ze słońcem (i nami). Raz po raz skrywała je w swych czeluściach ale za wydmami można już było rozkoszować się jego promieniami.

Moje kostiumy kąpielowe zeżrą mole zanim dojedziemy do domu bo nie widzę szans abym z któregoś skorzystała.