Robal w sklepie.

Jest ciepło w południowych częściach USA gdzie dawno zapomniano o wiośnie i panuje tam już lato. Przynajmniej dla nas przybyszów z północy gdzie temperatura dopiero niedawno zbliżyła się do 20°C. Nasza kolejna wizyta u Chandry minęła bez większych emocji jak ta poprzednia (opisana w "Chandra z Georgii"). Takie tam babskie gadanie i chłopskie picie po świt. Nadciągająca mgła dała znac, ze czas na śniadanie.
Po całonocnych plotach oczy mi się zamykają na widok wschodzącego słońca i nawet kawa niewiele pomaga. Panowie budzili się równie ciężko jak my ale z ciężkimi głowami i zamglonym wzrokiem. Lata wprawy w zarywaniu nocy trzymały nas na nogach i po szybkim chłodnym prysznicu wyglądaliśmy tylko o trzy lata starzej ale zupełnie przyzwoicie. 
Nie było ciągnięcia zapałek kto prowadzi. Razem z Chandra dodałyśmy do kawy, tylko dla siebie, pokaźną ilość likieru Kahlua aby krew lepiej krążyła w organizmie i oczywiście dla urody aby nabrać rumieńców.
- Wiesz, ze prowadzisz i nie będę mogła cie zmienić. - Oświadczyłam przed naszym popołudniowym wyjazdem.
- Zawsze mnie wrobisz.
- To dla naszego dobra i twojego zdrowia. - Odparłam balansując nad przepaścią krocząc na cienkiej, kołyszącej się linie.
- Co ty pleciesz, chyba ci rozum odebrało. Dwanaście godzin za kierownica ma być dla mnie tym wyczekiwanym od dawna i do tej pory niespełnionym marzeniem? - Patrzył na mnie jak na jakiegoś upiora. Może nawet trochę go przypominałam po nieprzespanej nocy ale mógłby być choć o odrobinkę bardziej wyrozumiały dla bezbronnej kobiety.
- Zawsze masz jakieś zastrzeżenia jak ja prowadzę auto i tak się nie relaksujesz wiec po co się denerwować? Ja sobie pośpię a jak dojedziemy do domu to zrobię ci królewskie śniadanko. Cieszysz się? - Moje słowa jakby uleciały w przestrzeń kosmiczna i p. tylko podniósł oczy do nieba i coś mamrotał niezrozumiale pod nosem przez chwile. 
Już prawie zapadałam w drzemkę a tu raptem zjeżdżamy na tankowanie. Darmo auta nie chcą jeździć a pic musi nawet samochód. My również, ja lodowato zimna wodę z bąbelkami a p. jak zwykle wiadro kawy. Gdy ja oglądałam dziwności na polkach p. stał w, o dziwo, długiej kolejce. Dwie ekspedientki, jedna wolniejsza od drugiej zrobiły niezłe zamieszanie pośród oczekujących osób. Podeszłam do p. aby umilić mu oczekiwanie. W drugiej kolejce obok stał tubylec sądząc po kolorze skóry a pomiędzy nimi na podłodze leżał zdechły robal. Duży, czerwonawy z wielkimi oczami.
- Wiesz jak to się nazywa? - Tubylec wskazał nogą lezącego robala. Pytanie najwyraźniej było skierowane do p. Już chciałam powiedzieć, ze jest to..., jest to..., no ta.... I tutaj klapka nie zaskoczyła i nastąpiło zupełne wyjałowienie umysłu. Myślałam, ze się wścieknę. Owady te uprzykrzały nam całą noc przesiedzianą na tarasie przed domem Chandry. Jeżeli oddziałuję telepatycznie to wolałabym aby było ono pozytywne. Błagalnie spojrzałam na p. oczekując, ze on od razu odpowie. Jego mina nie zdradzała jednak cienia błyskotliwej inteligencji. Patrzył tępo na nieżywego owada i czułam, ze zaraziłam go ciemnotą umysłową. Wciągnęłam powietrze jakbym miała wpaść do głębokiej wody z wysokiej skały gdy usłyszałam recytującego p.
- Jedno co wiem to to, ze jest to ugly motherfucker. - W wolnym tłumaczeniu mogło to być "ohydny skurwiel". Zamarłam w bezruchu i stałam się niewidzialna. Wszyscy spojrzeli w naszą stronę a moja mina mówiła: ten cham wcale nie jest moim mężem.
- Ugly motherfucker! - Tubylec roześmiał się na głos a jego białe zęby kontrastujące z ciemnym kolorem skóry wydawały się wielkie i groźne. Zanosił się od śmiechu i powtarzał te dwa słowa bez końca. Obydwie kolejki obudziły się z odrętwienia i trochę życia udzieliło się rowniez ekspedientkom.
- Ale obciach. - Skarciłam p. po wyjściu ze stacji benzynowej.
- E tam, nic się nie stało, a tak mnie zaskoczył tym pytaniem, ze nazwa wyleciała mi z głowy. Czy ja wyglądam na eksperta od owadow? Zupełna pustynia, bezdenna studnia, niezmierzona otchłań zasysająca resztkę mózgu. Zapomniałem jak ta cholera się nazywa. Jak ona się nazywa?
- C y k a d a. - Odpowiedziałam bez zastanowienia.

- Przecież to oczywiste, ze cykada. Sa ich miliony wszędzie dookoła. Czy myślisz, ze on nie wiedział jak nazywa się cykada, ze nigdy nie widział cykad, szczególnie tu na południu?

- Myślę, ze to mało prawdopodobne. - Ładna nazwa tego owada do momentu jak go nie zobaczyłam na własne oczy kojarzyła mi się z czymś egzotycznym i pięknym. Cykada jest po prostu obrzydliwa i jak przelatuje w pobliżu to staram się jej unikać aby na mnie nie usiadła. Jest duża, gruba i paskudna. Tak, p. dobrze ja określił choć w złym miejscu i za głośno. W okolicach Chicago wylęgają się w lipcu w olbrzymich ilościach. Tutaj w Georgii nastąpiło to wcześniej bo już w maju. Jest ich tak dużo, ze nikt już nie zwraca uwagi na zdechłe owady po których się stąpa bo za bardzo nie ma jak ich ominąć. Co siedem lub trzynaście lat, w zależności od rodzaju cykad, następuje masowy wylęg i wtedy jest to aż nieprzyjemne. Całe chmury czterocentymetrowych owadów przelatują z miejsca na miejsce jak szarańcza na filmach grozy. Cykady latają wolno i na krótkich dystansach. Sa zupelnie niegrozne. Ich martwe szczątki są bardzo bogate w białko i chętnie zjadane przez ptaki, nietoperze, małpy, psy i ludzi. 

Tfu, na samą myśl o takim przysmaku moj żołądek skurczył się a jego zawartość podchodzi mi do gardła. Ponoć w niektórych częściach świata jak Azja, Afryka i Południowa Europa, cykada jest potrawą na porządku dziennym. 

Stoisko w Hong Kongu

Już więcej nie piszę o walorach smakowych cykad bo nie domyję laptopa. 

Restauracja w Japonii

Zalotne śpiewy wykonywane w niewielkim gronie są miłym akcentem upalnych wieczorów i nocy. Jednak gdy chór zalotników składa się z tysięcy uczestników to wtedy zamiast śpiewu jest to jeden wielki hałas. Bywa tak głośno, ze aż nie do wytrzymania. Niekiedy dźwięk ten osiąga poziom 100 decybeli czyli próg bólu.