Zdjęcie z miśkiem.

Wąska i kreta droga w parku jest w idealnym stanie. Nawierzchnia gładka jak tafla lodu na stawie pośród gęstego lasu. Znaków ostrzegawczych jest taka mnogość, ze wystarczyłaby na oznakowanie wszystkich dróg w małym państwie jak Andorra lub Liechtenstein. Od razu widać dobrego gospodarza umiejącego zadbać o przekazane mu fundusze. Widoki to magnes przyciągający turystów a drogi są ich najlepszą wizytówką. 
Po takich wręcz nieprzejezdnych drogach o tysiącu zakrętów na odległości kilometra poruszają się pojazdy każdej kategorii oprócz ciężarówek. Sa wszechobecne domy na kolkach i mieszkalne przyczepy kempingowe.  Samochody osobowe i motocykliści maja ułatwioną podróż i nie muszą aż tak bardzo wysilać się na zakrętach i wszelakich zjazdach i podjazdach. Ruch odbywa się idealnie płynnie. Każdy pojazd jedzie gęsiego za drugim nie starając się wyprzedzać tych, którym jazda kreta droga nie sprawia samej radości.
Ciągła linia dzieląca od siebie pasy ruchu zapewnia lad i porządek. Jazda taka droga pomimo jej trudności daje możliwość obserwacji okolicy z rożnej perspektywy. To bardzo malowniczy teren i za każdym zakrętem kryje się zawsze coś ciekawego. Widoki gór aż zachęcają do kolejnego dnia pobytu w tej okolicy. Bliskie zbocza kusza ciekawa roślinnością i kolorowymi skalami. Na wąskiej drodze, przyklejonej do stoku nie ma parkingów. Przyłapałam się na tym, ze moja głowa porusza się niemal jednostajnie raz w lewo raz w prawo. Jak na meczu tenisa siedząc w pierwszym rzędzie przy siatce. 
Tyle tutaj się dzieje, ze zapewne wszyscy tak obserwują przesuwający się krajobraz. Na rozwidleniu dróg wybraliśmy ta prowadzącą do mniejszego miasta poza terenem Parku Narodowego. Znaki poinformowały nas o możliwości utrudnień w ruchu kołowym ze względu na roboty drogowe. Mniej uczęszczana droga wydawała się idealna gdyż nie spotkaliśmy ani jednego auta do momentu gdy podczas zjazdu w głęboki kanion zaczęły się problemy. Drogę zagradzała mała zapora i stojący tam pracownik oznajmił, ze droga będzie nieczynna przez następne dwie godziny. Możemy sobie tutaj czekać lub wrócić. Fatalne miejsce na spędzanie dwóch godzin w samo południe. Zar leje się z nieba i nawet nie ma gdzie się skryć w cieniu. Postanowiliśmy wrócić do skrzyżowania z wewnętrzną droga bez wylotu. Lepsze to niż siedzenie na patelni.
- Wrócimy i pomyszkujemy jeżdżąc bocznymi drogami. Nie zaszkodzi pogłębić znajomość tego rozległego terenu. - Okolica jest wyjątkowo odmienna od tych poznanych w innych Stanach wiec szkoda czasu na siedzenie w jednym miejscu. 
Wyznawanie zasad nie zawsze jest opłacalne. Jedna z nich w wydaniu p. jest "jedz w lewo jak nie wiesz gdzie". To nie zawsze się sprawdza ale przynajmniej jest punkt wyjściowy. Nasza powrotna droga prowadziła wzdłuż stoku i nie mieliśmy wyboru w prawo czy w lewo bo po prawej było wysokie zbocze wiec skręciliśmy w pierwsza w lewo, jedyna najbliższą drogę.
- Ciekawe gdzie zaprowadzi nas ta ścieżka. - Nazwa bardzo trafnie oddawała charakter tej drogi. Wreszcie chociaż jeden zakręt pokonany w ludzkim stylu i nie muszę się obijać o tapicerkę drzwi lub lecieć na kierowce. Auto zaczęło wytracać prędkość i delikatnie zatrzymało się na środku.
- Zobacz, niedźwiedź. - Słowa wypowiedziane szeptem miały w sobie wiele emocji. Podążyłam za wzrokiem p. i dostrzegłam kawałek brunatnej sierści w zaroślach. Jak na komendę w naszych dłoniach pojawiły się aparaty fotograficzne.
- Kurcze ale mamy szczęście. - Prawie piszczałam z podniecenia obserwując jak niedźwiedź wyrywa korzenie krzewu i wyjada coś z ziemi. Długo nie poprzestawał w jednym miejscu i ruszył w dalsze poszukiwanie jedzenia przechodząc przed nami.
- Wyjdź to zrobię ci zdjęcie. - W pierwszej chwili nie zaskoczyłam o co zostałam poproszona. Spojrzałam na p. i wydawało mi się, ze nie żartuje. - To twoja ostatnia szansa. Tylko na sekundę i wskoczysz do auta jakby co.
- Chyba ostatnia szansa na moje ostatnie zdjęcie w życiu! - Sprawdziłam czy szyba od mojej strony jest szczelnie zamknięta i zamek drzwi jest zablokowany. To ci podła istota, podstępem chciał się mnie pozbyć. 

- Zdjęcie z miśkiem. Dziękuję ale nie. - Wystarczyła mi odległosć trzech metrow.