W drodze ku tajemnicy.

Opuściwszy LA i Hollywood udaliśmy się na spotkanie z okrutną i fantastyczną przyrodą Doliny Śmierci. 

Tak prawdę mówiąc to naszym "numero uno" tegorocznych wakacji była właśnie ona. Kiedyś obiecałam wam, drodzy czytelnicy, ze wrócę tam aby rozwiązać nierozwiązaną zagadkę ruchomych kamieni. Upłynęła raptem "chwila" i teraz mogę dotrzymać obietnicy, kto choć raz zaufał mi, zwanej Ataner nigdy się nie zawiedzie. 

Przed nami setki mil aby dotrzeć do celu ale to co po drodze się wydarzy nie pominę i dlatego relacja o ruchomych kamieniach z przyczyn ode mnie niezależnych i bardzo istotnych trochę się odwlecze. Bądźcie jednak cierpliwi, dzieli nas od tego tylko kilka postów.
Jak zwykle ładne widoki uprzyjemniały nam długą drogę. Wykonaliśmy wspólnie z p. setki zdjęć współzawodnicząc kto zrobi lepsze. Wiem, ze byłam w uprzywilejowanej sytuacji bo jako pasażer miałam wolne ręce ale jak wiemy licho nie śpi i jedna dobra fotka zza kierownicy może zniweczyć całą sesję Atanera. Wybór zdjęć do posta był jednak emocjonalny i podporządkowany kolejnością naszych przeżyć, a działo się wiele. Trochę pochopnie jechaliśmy sobie w nieznane podziwiając widoki zatrzymując się tam gdzie nas widok przyszpilił zupełnie nie dbając o wskazówki na zegarku wykonujące swój odwieczny rytuał poruszając się równomiernym taktem. 

Cienie już kładły się daleko na szosie a my ciągle bujamy w obłokach i tylko mgliście mamy zaznaczony punkt na mapie gdzie dzisiaj powinniśmy spać. Mapa leży sobie na stercie naszych luźno rzuconych ciuchów i ekwipunku kempingowym, tworząc zaiste galimatias w którym nikt nie jest w stanie sie połapać do krytycznego momentu czyli: rozbijamy obóz. Mam dość stresu w pracy i w codziennym życiu aby jeszcze teraz, gdy nic nie ma większej wartości jak wakacyjna przygoda, martwic się o spanie. Gdzieś przecież zawsze znajdzie się miejsce dla takich jak my. Bujając w obłokach ciągle jeszcze myśląc o Hollywood nawet nie zauważyłam upływu czasu i raptem inny tembr głosu p. wyrwał mnie z zamyślenia. 

No proszę już jesteśmy na miejscu. Jest zjazd na kemping i nawet nie wiem kiedy tutaj dotarliśmy. Dzięki ci mój p. za dowiezienie mnie rozmarzonej i zupełnie nieobecnej przez 99% naszej dzisiejszej trasy. Jak zwykle minęło dwadzieścia minut zanim znaleźliśmy miejsce dla siebie. 

"Pierwsze primo": daleko od ludzi, 
"drugie primo": równy teren, 
"trzecie primo": bez mrówek i nieczystości, 
"czwarte primo": zaczynam się denerwować i najlepsze miejsce znajduje się dość szybko. 

Jest ciepło, jest bardzo ciepło, jest gorąco jak nie wiem co i biegnę pod prysznic aby nie roztopić się jak bałwan na równiku. 

Nasz namiot rozbijamy bez tropiku ale dzięki temu, ze nie mamy sąsiadów nikt nie będzie zgorszony, ze śpimy nago. Umyci i zadowoleni z minionego dnia, szybko (około 23:00) kładziemy się spać bo jutro zaczyna się spotkanie z Dolina Śmierci.