Noworoczne postanowienie, finał.

  Lato już prawie minęło a o tegorocznych wakacjach ani mru mru. Temat tabu i nikt nie poruszał go aż do dziś. 
- 
I co z Alaską? 

- Którą? 

- A ile Alasek jest na świecie? - Odparowałam jak wybuchający wulkan. p. popatrzył na mnie ponad okularami i nie odpowiedział. Gapił się na mnie, świdrował ślepiami jak Bazyliszek. 
- Co z naszym wyjazdem?
- Mówiłaś, że nie jedziemy więc o co chodzi?
 - Moje zdziwienie było tak olbrzymie, że aż mnie ścisnęło w gardle.

- Co? - Szybko myślami powróciłam do naszych rozmów które miały miejsce bagatela prawie rok temu. Wtedy rzeczywiście nie był to dobry okres do wyjazdu i aby podtrzymać p. na duchu paplałam coś, że jak nie zobaczymy zórz polarnych na Alasce to nic się nie stanie i dalej będziemy żyć jak do tej pory. Cholera jasna! Skąd mogłam wiedzieć, że zamiast uskrzydlić męża podcięłam mu skrzydła. Wtedy myślałam o marcowym wyjeździe a nie o tym, że powinniśmy się poddać i nie pojechać w październiku jak to było w planie niby awaryjnym. 
- Jeżeli nic nie masz przygotowanego to śmigaj do swojej jamy komputerowej i załatw wszystko w pół godziny, tyle mi wystarczy aby przygotować perwersyjną kolację. - Brwi p. uniosły się wysoko na połowę czoła a usta wygięły się w tajemniczym uśmiechu. - Nie wyobrażaj sobie za dużo, usmażę gigantyczne krewetki, podgrzeję brie i do tego tosty z czosnkiem i żółtym serem. Orgia smaków! A ty do roboty.

- Wyrzuciłem wszystkie notatki. - p. bezradnie rozłożył ręce.

- Ponoć masz fotograficzną pamięć więc bez trudu przypomnisz sobie co, gdzie i jak. Tak? - Na moje słowa p. wolno podniósł się z kanapy i przemawiał do siebie tak cicho, że nic nie dosłyszałam ale mogło to być coś w stylu "powinnaś dziękować Bogu codziennie, że ktoś taki idealny jak ja zaopiekował się tobą".
 Chyba nabieram wprawy w pakowaniu się do wyjazdu bo ze wszystkich zimowych ciuchów zrobił się zgrabny stosik który zniknął w torbie bez problemu. Ten wyjazd odbiega od normy bo zabieramy tylko dwie torby i bagaż podręczny. Do auta zawsze w ostatniej chwili mogłam coś dorzucić bez obawy o konsekwencje. Teraz limity linii lotniczych wytrąciły mnie z równowagi bo jak zmieścić się do jednej torby jeszcze nikt nie wymyślił. 


- Za kilka dni wylot a my już gotowi. Brawo kochanie! - Gdy wychodziłam do sypialni jeszcze raz rzuciłam okiem na torbę p. i wydała mi się niepokojąco mało wypchana. Dołożę do niej coś mojego. Z taką optymistyczną myślą naciągnęłam kołdrę pod sam nos i zasnęłam.
Gdyby ktoś chciał pomachać nam i życzyć udanej przygody to bardzo proszę bo wybraliśmy miejsca w samym ogonie po lewej stronie przy oknie aby mieć dobry widok nie przesłaniany przez skrzydło. W ostatnim oknie przy dużym zbliżeniu zobaczycie moją twarz przyklejoną do szyby.
Kolejny post z Alaski.