666

 Raz, dwa, trzy, cztery i tak dalej aż do sześciuset szaśćdziesięciu sześciu. 

Cały stół zasłany ołówkami które za chwilę zostaną wekspediowane za Ocean. Kilka z nich to ulubione...

 Chyba zaczęłam w złym miejscu więc będzie lepiej jak zacznę w odpowiednim miejscu akcji czyli od samego początku.
 Dwadzieścia lat pudełko czekało na swe pięć minut. Trzy tygodnie temu to pięć minut nadeszło i p. stanął przed dylematem który odłożył ad acta dawno temu. Zbiór albo kolekcja zwykłych przedmiotów do pisania lub rysowania pałętała się po naszych miejscach zamieszkania i nigdy nie znalazła odpowiedniego miejsca aby cieszyć się ich widokiem. 
- Postanowiłem pozbyć się ołówków. - p. kiedyś przyczyni się do mojego nagłego zejścia śmiertelnego z tego świata. 
- Jak to? - Nie błysnęłam intelektem bo nie mogłam uwierzyć w usłyszane słowa. 

- Muszę dać im szansę na dużo lepsze życie bo u nas się marnują, śmietnik nie wchodzi w grę. - Bardzo dobrze, że wspomniał o tym cudownym uzdrowicielu mieszkań który przyjmie wszystko bez słowa sprzeciwu. Już wróciłam do normalności jeżeli takowa w naszym życiu istnieje i przyznałam p. rację. Pudełko niewielkich rozmiarów wcale mi nie przeszkadzało przez tyle lat więc nie było powodu aby pozbyć się go tak raptownie. 

- Chciałbym aby ktoś miał radość z tego co nazbierałem przez lata. Znasz taką wyjatkową postać? - Oj, dlaczego p. ma takie zdolności do dramatyzowania. Zamiast zwykłego 'kogoś" użycie "postaci" miało chyba uświadomić mi wagę podjętej decyzji. 
- Znam kilka osób nawet postaci które mogłyby je odpowiednio wykorzystać. A jest czym dzielić? - Kilku znajomych ma zdolności w odzwierciedlaniu rzeczywistości na kartce papieru ale, że nie byłam pewna co p. ma na myśli wolałam rozmawiać jak kobieta czyli dużo o niczym. 
- Wiem, że zabrzmi to na wyrost ale myślałem o Joter. Joter, przypuszczam, jest najodpowiedniejszą... - Tu p. zamilkł w swym wyczekiwaniu na mą reakcję i nie doczekawszy się jej pociągnął swój wywód. - Osobą która może... - Znów chwila zastanowienia. - ... mieć z tego intelektualny pożytek. Obawiam się jedynie czy takie badziewie zainteresuje ją. Czy zechce swój czas poświęcić na na... - p. zamyślił się i wykonał jakby skłon przed królową. - ...na ulitowanie się przyrządami do pisania z zaprzeszłej epoki. - Strzał w dziesiątkę bo moje myśli jako pierwsze powędrowały do Joter. 
- Czy wiesz dlaczego pomyślałem o niej? - Jakiś zamyślony wizerunek męża jawił mi się przed oczami. - Prowadzi zajęcia z młodzieżą i prawdopodobnie niewielu wie, że zwykły ołówek może mieć tyle niesamowitych odsłon. Jak można urozmaicić sobie życie posługujac się na codzień zupełnie niecodziennym przyborem. 

 - To ile ich tam siedziało przez lata? - Wskazałam pudło lekko zakurzone. Teraz możecie sobie użyć na mojej niegospodarności bo kurz na pudełku od lat kilku to zaniedbanie jak przestępstwo. 
- Myślę, że setka no może sto pięćdziesiąt. 

- Dawaj policzymy. - Zawsze z przyjemnością oglądałam ołówki zebrane przez męża na przestrzeni wielu lat. Teraz ołówek to przeżytek zupełnie nieprzydatny a te zebrane przez p. to jak na amerykańskie warunki są już antykami. 

Ostatni raz widziałam je wszystkie jakieś dwanaście lat temu i ucieszyłam się, że być może ktoś jeszcze oprócz nas będzie je mógł obejrzeć. Stara taśma utrzymująca pudełko w stanie zamkniętym była już lekko nadszarpnięta zębem czasu i z łatwością dało się ją oderwać od wiekowego kartonowego pudełka. Jak dziecko zaglądałam p. przez ramię aby nie przeoczyć ani jednego ruchu jego ręki, ani jednej sekundy jakby otwierał skrzynię ze skarbem piratów. 

 Nawet nie przypuszczałam, że mam taką dobra pamięć. Blondynki mają swoją humorystyczną stronę w życiu człowieka więc tym bardziej byłam zaskoczona faktem, że pamiętam każdy egzemplarz. Czyżbym była wyjątkowym egzemplarzem? 

Raptem zrobił się cudowny bałagan na stole. Ołóki znów ożyły. Cieszyły nasze oczy i każdy został tak samo doceniony przez branie go do ręki. Po chwili był taki bałagan bo każde z nas pokazywało ten który zapadł w pamięć oglądającego.

- Rób zdjęcia a ja zajmę się liczeniem. - Na moje oko było ich więcej niż obiecane 150. Ile nie miałam pojęcia bo idealnie poukładane w pudełku nie zajmowały dużo miejsca ale teraz to istny szał grafitu w koszulce z drewna. O! Kłamczucha ze mnie bo przecież znajduje się tam okaz z jeansu. 

Tak! Ołówek z dżinsów naszych rodziców. Jest też taki okaz wyprodukowany z dolarów. Tych nienadających się do użycia w sklepach bo zostały zbytnio zużyte lub po prostu podarte przez chciwe ręce. 

Kilka zdjęć niech pokażą co się działo ukryte w zapomnianych zakamarkach a p. tym czasem rozpoczął liczenie. 

Każda dziesiątka wkładana po raz ostatni do pudełka została oznaczona jako pojedyńcza kreseczka na wewnętrznej stronie kartonu.

Dycha za dychą znikała z naszego życia a na stole ciągle było ich prawie tyle samo. p. przetarł ręką czoło jakby własnoręcznie skosił trzy morgi żyta i ze zdumieniem oświadczył, że jest ich już trzysta. 

Kręciłam głową z niedowierzaniem jak sowa, prawie dookoła. Co z nimi zrobi Joter nie miałam pojęcia. Czy przeznaczy je na mini ognisko jako niezłą podpałkę czy stworzy w swej pracowni albo w Domu Kultury w Mławie pierwsze w Polsce Muzeum Ołówków co wydaje mi się niezłym pomysłem, było w tej chwili ode mnie niezależne. 
- Diabeł wcielony. 
- O sobie mówisz?!
- Chyba tak bo naliczyłem 666 sztuk.
- ILE? - p. wzruszył ramionami jakby od niechcenia i nie odpowiedział wskazując na kreseczki rysowane w czasie liczenia. 

- Joter to zweryfikuje. Chcesz błyskać jak zdradziecka błyskawica. Nie wiadomo kiedy i jak silnie wedrze się w świadomość i na jak długo tam zostanie. Teraz poważnie ile ich jest?
- 666.
- Przestań żartować, to niemożliwe.
- Ze mną wszystko jest możliwe i oczywiste. - Jednak mam diabła w domu a za chwilę diabelska liczba dotrze do Joter która będzie miała trochę zachodu z taką diabelską ilością ołówków. Oby nas nie przeklęła za przysługę bo jak wiadomo dobrymi chęciami piekło jest wybrukowane i na pewno cegieł jest więcej niż 666.

PS
Czy chcielibyście dosłać kilka ołówków do kolekcji?
Zróbmy międzynarodową akcję "Ołówek dla Joter" za cenę znaczka pocztowego stworzymy najbardziej interesującą kolekcję ołówków w Polsce. Istnieje podobny zbiór w Anglii ale to daleko od naszej polskiej duszy więc dlaczego my nie moglibyśmy cieszyć się tym czego nikt nie ma. 
PS PS
Paczka jest w drodze do Joter i musi pokonać cały Atlantyk zanim do niej dotrze. Proszę byście śledzili jej blog aby dowiedzieć się dalszego ciągu.