XYZ odcinek Y

  Y - jak rozwidlajaca sie droga

Przy samych drzwiach usłyszałam ogłuszający huk. Rzuciłam krótkie spojrzenie w kierunku właścicielki latających spodków, to spadający kamień z jej serca narobił tyle hałasu. Teraz pośród sterty walających się papierów na biurku wydawała mi się lżejsza o zgubiony przed sekunda ciężar i ciągle oszołomiona nasza wreszcie zakończona wizyta. „13 posterunek” to nudna bajka w porównaniu z tym posterunkiem. Mundurowi wysłuchali nas uprzejmie i po chwili się zaczęło. A po co tam jedziecie, nie warto ta droga, tamta będzie lepsza i łatwiejsza a przede wszystkim szybsza. „Skoro podążacie do autostrady to ta droga jest najlepszym wyjściem” usłyszałam, ale ja tez już zaczęłam się denerwować bo nie po to tutaj przyjechaliśmy aby prawie u celu ulegać namowom. Wyglądało jakby chcieli się nas pozbyć. Policjanci nie mieli map i nie mogli nam pomoc. Skierowali nas do straży rezerwatu mówiąc, ze oni mają wszystko co nas zadowoli. W budynku obok przywitali nas znudzeni kolejni mundurowi. Khaki koszule jakieś naszywki i brązowe spodnie. Kolejne tłumaczenie gdzie, po co i dlaczego zaczęło mnie irytować. Gdybyśmy sami poszukali tej przeklętej drogi to pewnie byśmy ja w końcu znaleźli. Teraz już za późno, stoję i rozglądam się dookoła po biurze ochroniarzy. Chyba nie możemy narzekać na nadmiar urzędów w Polsce. Tutaj na 100 mieszkańców 89 pracuje w administracji. Może oni tez by się nas pozbyli ale p. dopiero się zawziął. Wyjął swój topograficzny atlas i wskazuje drogę, którą chcemy pojechać. Gadali i gadali aż nogi mnie zabolały. Nie mieli szans na pozbycie się natrętów. Widziałam p. jak wpija się pazurami w szyje wyższego i opowiadając, ze to właśnie nikt inny jak on najlepiej wie jak dojechać do naszego celu. Z uśmiechem i lekkim udawanym nieporadnie zakłopotaniem patrzył prosto w oczy grubszego, widziałam jak bezpardonowo karmi się jego dusza i wypija z niego krew jak zawodowy wampir. Ten wyższy oficer przyniósł wreszcie mapę i na pierwszy rzut oka widać była ze nasza to bazgroły przedszkolaka. Wojskowa mapa była tak dokładna, ze nieomal dostrzegłam na niej nasze auto. “Odradzam ta trasę” powiedział niższy i grubszy, jego siwe wąsy poruszały się jakby szybciej niż jego usta. Pewnie dlatego, ze były bardzo okazale i nienagannie ułożone. W rezerwacie nie jest bezpiecznie lepiej się nie zatrzymywać. Usłyszeliśmy, ze to nieprzyjazna okolica gdy obydwaj doszli do wniosku, ze nie są w stanie nas zniechęcić do podróżowania ta droga. Aha, dobrowolnie pakujemy się w paskudna sytuacje, mój przyklejony uśmiech nie był już tak radosny. Dlaczego nie wierzyć tubylcom, nikt lepiej jak funkcjonariusze ochrony rezerwatu nie zna plusów i minusów tej okolicy. Wiele razy słyszałam w innych miejscach, ze są kłopoty z Indianami. Powinniśmy wziąć to pod uwagę i może posłuchać dobrej rady. Było za późno na rozmyślania. Zauważyłam lekki niepokój w oczach  wasiastego i wyczytałam obawę, ze jak nam się „coś” przydarzy to zakłóci ono jego już zaplanowany wieczór. Bardzo dokładnie i wolno wytłumaczyli gdzie mamy skręcić bo drogowskazu nie ma i numeru drogi również. Poradzili abyśmy czym prędzej się zbierali bo robi się późno i pogoda nie jest za dobra. Upal jak na patelni, lekkie chmurki na niebie i jest dopiero po południu, żadnej grozy nie przeczuwałam. Zanotowali kto i gdzie che jechać, aż ciarki przeszły mi po plecach. To tak jakby już szykowali nam nagrobki.