Wieloryb i latająca ryba.

- Nie do wiary. - Usłyszałam samą siebie. Uważnie wpatrując się w mapę znalazłam oznakowany punkt do obserwacji wielorybów. 

- Chcesz obejrzeć wieloryby? 

- Gdzie? 

- W morzu. 

- Ale gdzie one są? 

- Za kilka mil. 
- I powiesz mi, ze zaparkujemy i wieloryby będą na ciebie czekały. - Z politowaniem prychnał żywy przykład niedowiarka, jak nie dotknie to nie uwierzy. Na mały parking wjechaliśmy tak jak zwykle chcąc zobaczyć kolejny skalisty kawałek wybrzeża. Znowu ładnie. Czy Oregon wygrał przetarg na najładniejsze widoki?

Stojąca pani mówiła jakby do otaczającej ja przestrzeni. Napis na jej bluzie dresowej jeszcze nie dotarł do mojej świadomości gdy usłyszałam jej trochę monotonny głos.

- Tam jest wieloryb, z łodzi dobrze go widać. Wynurzy się znów za jakieś 40 sekund. - Tym razem nie opisuje snu. Na mapie była wskazówka gdzie zobaczysz wieloryba, na parkingu stoi zaklinacz wielorybów i w dali na własne oczy widzimy wieloryba. Wymieniliśmy znaczące spojrzenia. Zaczynam wierzyć w cuda. Na naszych zdumionych twarzach zagościł uśmiech zadowolenia. 

- Szczęściara. - Wyczulam zazdrość w glosie p.. To nie był Moby Dick i nie wyskakiwał z wody na dwa pietra tylko pokazywał grzbiet aby zaczerpnąć oddechu, którego i mnie chwilowo zabrakło z zachwytu.

W nowym miejscu, po rozłożeniu obozowiska poszlismy na plażę. Wpadłam w grajdołek aby chociaż odrobinę było cieplej. Wystawiłam paszcze na słońce aby moja starannie przygotowana opalenizna nie zamieniła się w kolor maki kartoflanej. Długo na słońcu nie mogę leżeć bo opalam się w tempie ekspresowym ale piec minut nie zaszkodzi.

Przebywam z p. prawie 24 godziny na dobę i nie pomyślałam, ze pozostawiony samemu sobie na kilka chwil zatęskni do mnie. Myliłam się nie po raz ostatni - zatęsknił. 
- Zobacz co przyleciało.

Spodziewałam się mew albo innych ptaków i nic mnie nie oderwie od chwilowego lenistwa. Znów myliłam się bo latawce były ostatnia rzeczą na niebie, której się spodziewałam. 

Wiatr wiejący od oceanu nadawał się idealnie do pochwalenia się swoja ryba lub płaszczką.

- Chyba cieszysz sie, ze masz komu umilac zycie.

- Ja tylko ratuje twoja skóre abys sie nie spiekla na raka.

Ochota na relaks minęła i poczułam głód. Po wczesnej kolacji poszliśmy na długi spacer, oczywiście z aparatem fotograficznym.