Kolibry.

Nie lubię się chwalić ale ubóstwiam być chwalona. Malo skromnie to zabrzmiało ale prawdy nie da się oszukać. Po kolejnej nudnej godzinie jazdy samochodem gdzieś pomiędzy jedna wioska a druga wysokie krzewy z kolorowymi baziami przykuły mój wzrok. Takich dziwaków nie widziałam nigdy wcześniej wiec powinniśmy zatrzymać się i pooglądać je z bliska. Gdy p. zajął się aparatem fotograficznym ja rozkoszowałam się widokiem ogólnym. Gdy pomiędzy kwiatami przemknął jakiś mały cień wiedziałam, ze i teraz mam nosa do ciekawych miejsc.

W ten sposób mogą poruszać się tylko kolibry zwabione jaskrawym kolorem kwiatów. 

- Tu są kolibry! - Bardzo podekscytowana uważniej wpatrywałam się w geste trzciny.

- Pewna jesteś? - Niedowiarek mało mógł dostrzec gdyż wpatrywał się w wizjer aparatu i koncentrował się na pojedynczym kwiecie. Odsunął aparat od oka i spojrzał na moja rękę w ciągłym ruchu wskazującą raz jednego kolibra a po sekundzie drugiego w zupełnie innym miejscu. Szelmowski uśmiech zagościł na twarzy p., poprzestawiał coś w nowym aparacie zakupionym tuz przed wakacjami i złożył się do fotografowania.

- Tam siedzi!!! - Widok siedzącego kolibra jest tak niespotykany, ze znieruchomiałam i wstrzymałam oddech.

- Zaraz go upoluje, nie martw się. - Po tych słowach dal się słyszeć szum migawki i z prędkością dwudziestu zdjęć na sekundę rozpoczęło się bezkrwawe polowanie.

- Zrobiłeś zdjęcie?

- Chyba ze sto ale nie jestem pewien czy udało mi się go złapać jak siedzi. - Miał trochę racji bo odpoczynek kolibra trwał ułamek sekundy i szansa na takie zdjęcie to jak Oskar za film albo nagroda Nobla. Jeszcze przez długą chwile aparat szalał na wysokich obrotach łapiąc w locie dobrze wypasione ptaki.

- Pokazuj natychmiast czy nam się udało. - Nie mogłam się doczekać chwili aby sprawdzić na podglądzie wykonane zdjęcia. Poszukiwanie tego jedynego zajęło nam chwilkę ale warto było poczekać.

- Jeeest! Ha ha, jest! - Po ucałowaniu mojego Oskara Nobla podskakiwałam ze szczęścia jak mała dziewczynka, która dostała wyśnioną lalkę. 

- Dobrze, ze kupiłeś ten aparat jest szybki jak lampart. - Teraz wybaczyłam wydane pieniądze na kolejna zabawkę.

- Eee. Sprzedam go, nie leży mi. 

- Kolejny będzie większy i droższy, tak? - Już czułam co się święci ale czasami warto zainwestować w odpowiedni sprzęt.

- Jeszcze nie wiem ale ten jest jakiś drętwy, nie czuje go.

- Najważniejsze, ze udało się uchwycić tego siedzącego. W naturze to zdarza się niecodziennie. - Gdy ma się swoje oswojone kolibry w ogródku to wierze, ze widok taki przy wodopoju jest mniej osobliwy. Moim zdaniem to już sam fakt obserwacji kolibrów jest wielkim przeżyciem. Udało nam się ponownie trafić na ich miejsce popasu.

Nasze wcześniejsze spotkanie z kolibrami jest opisane w "Male i cieszą" w Maju 2010 roku.