Nasze sto lat.

Od 9 marca 2011 oficjalnie obchodzimy nasze wspólne sto lat. Zdarza się to tylko raz w życiu i obecnie mamy okazje doświadczyć tego jedynego jubileuszu. Bez pierwszych urodzin w tym roku nie mogło być mowy o setce. Zaczęło się przed kolacja. Już prawie wszystko było przygotowane na stole, jeszcze tylko herbatka i zaraz zawołam chłopaków.
- Czy wiesz, ze mamy sto lat? - Głos p. musiał pokonać trzy zakręty zanim dotarł do kuchni i nie zrozumiałam dokładnie o co chodziło. Przeważnie domyślam się sedna gdy nie dosłyszę ale gdy pada nowy, nieznany tekst to czasami moje domyślanie dalekie jest od prawdy. Tak właśnie było w tej sytuacji.
- Chyba ty masz stówkę bo mnie jeszcze dużo, dużo brakuje. Bardzo dużo brakuje. - Trochę się najeżyłam bo nie miałam pojęcia dlaczego ni stąd ni zowąd taki atak na moje naście lat.
- Co? - Ten człowiek mnie rozkłada na łopatki. Najpierw wyzywa mnie od staruchy a potem stara się udawać niewiniątko. Bardzo zaaferowany przyszedł do stołu i zaczął opowiadać bardzo dokładnie o co mu chodzi. Co roku przybwa nam dwa lata, w zeszłym mielismy 98 a w przyszłym bedzie juz 102. Po wytłumaczeniu wszystko było jasne. 
- I jak się czujesz? - Kąśliwie dotknął czułej strony każdej kobiety.
- Jakoś normalnie. Tylko ta liczba jednak robi wrażenie. Sto lat naszego żywota to w głównej mierze twoja zasługa. - Odcięłam się zgodnie z prawda bo różnica wieku pomiędzy nami jest dość znaczna.