Wiosna na Poludniu.

Wiosna zawitała w zakątkach świata gdzie mnie nie ma. Wokół mnie zima jakby połknęła wszystkie witaminy i nie chce się poddać, ma nadmiar sil. Ile można patrzeć na szarość wokół, ile można czekać nic nie robiąc? Chce kwiatów wokół siebie i chce poczuć promienie słońca na mojej twarzy. Pragnę ciepła i zmiany. Postanowiłam skrócić oczekiwanie i wyruszyłam na południe. Jedna chwila zaważyła na postanowieniu wyjechania z domu na dłużej niż dzień. To wszystko przez p. bo gdy zapytałam go czy możemy wyskoczyć w cieple kraje na sekundę to otrzymałam odpowiedz, ze wystarczy „wsiąść do pociągu byle jakiego nie dbać o bagaż nie dbać o bilet...”.

Podjęłam męską decyzje i oto efekt naszej chwilowej słabości. Następnego dnia rano obudziłam się w raju. Nawet przedzierając się przez pnącza nie zwalniałam aby dojść do drzewa,  którego młode, czerwone liście przypominały swym soczystym kolorem kwiaty.

Pozostałości bawełny na polach nie były tak smutne jak jesienia, jakoś dobrze komponowały się z oszalałą zielenią sosen. Brałam w dłonie nasiona wyschniętych traw i podrzucałam je wysoko na wiatr. Lećcie i rośnijcie, czułam się jakbym pomagała naturze w odrodzeniu się po zimie.

Wszędobylski p. znalazł kolczaste dziwaki. Nawet nie zastanawiam się jakie drzewo zrzuca owoce tak niespotykane. Było ich bardzo dużo pod zupełnie zwyczajnym pniakiem i zapełniliśmy nimi nasze kieszenie.

Wokół jeszcze nie wszystko kwitnie ale nawet na umarłych szczątkach rozwija się nowe życie. Grzyb w tym ciepłym i wilgotnym klimacie znalazł sobie dogodne miejsce. Mech tak mnie ujął swoimi rozmiarami i kolorem, ze przyjechał z nami do domu. Ma właściwości naturalnej gąbki, gdy jest suchy to jego ostre końce potrafią ukłuć a gdy jest zroszony woda jest miękki jak aksamit.

Na niektórych gałęziach wyglądających jak węże, długie igły tworzyły jakby kryzę. Nie wszystkie rośliny cieszyły się zdrowiem bo znaleźliśmy okolice zarażoną jakimś grzybem rosnącym na gałęziach zamieniając ich kształt w zupełnie wyimaginowany.

Nie lubię jaskiń a już na pewno nie przepadam za przejściami pod autostrada. Jako gentleman p. zwykle daje mi pierwszeństwo i ustąpił mi miejsca abym pierwsza weszła w ta czarna dziurę. Wyobraziłam sobie miliony pająków czychajacych w swych potężnych sieciach. Panująca wilgoć na pewno skusiła miliony węży i to takich najbardziej jadowitych na świecie i aż słabo mi się zrobiło na myśl, ze mogłabym tam wejść. Kilka slow wyjaśnienia i kroczylam jako druga. O dziwo panował tam chłód i nie było ani jednego stworzenia nawet najbardziej niewinnego.

Wyskoczyłam z tego tunelu po jego drugiej stronie jak oparzona i raptem przeniosłam się w strefe tropikalnej roslinnosci. Przed nami rosły bambusy. Takie prawdziwe jak w Chinach. No kurcze blade, gdybym nie wiedziała, ze jestem w USA to spokojnie uwierzyłabym, ze jestem daleko stad. Zaczęło się oglądanie i podziwianie. Jak to wykopać aby zasadzić w domu? Coś twardszego nie rośnie na ziemi i próby wyrwania nawet małego pędu kończyły się niepowodzeniem. Bambus prawdopodobnie rozrasta się przez kłącza i bez szpadla nie ma jak tego wykopać bez urwania.

Już znacie nas trochę i nie muszę zapewniać o uporze p. Chodził, przymierzał się jak chirurg do przeszczepu serca i uplynelo ponad pół godziny gdy kolejna próba wyrwania młodych klaczy powiodła się.  Od naszego powrotu do domu minęły dwa tygodnie. Bambus się przyjął i rośnie w tempie jeden listek na dwa dni. Wiadoma rzecz, ze kradzione kwiatki najlepiej się przyjmują. Później spotkaliśmy przy drodze rosnące bambusy, niechciane przez nikogo i traktowane jako zielsko paskudne.

Nie do wiary ile ten świat ma dla mnie niespodzianek. Minęły ze dwie godziny po przekroczeniu granicy pomiędzy Georgia i Poludniowa Carolina a tu raptem zaatakowały nas palmy. Trochę zaniedbane ale zawsze to palmy.

Po roślinnym szoku nastąpiła chwila oddechu. Mijaliśmy jeszcze uśpiony sad brzoskwiniowy. Te okolice a w szczególności Georgia jest stolica brzoskwiń i sławnej cebuli Vidalia.

Kiedyś nas aresztują za nasze wariactwa. Tym razem wdarliśmy się na teren jakieś fabryki aby obejrzeć z bliska i sfotografować krzew skąpany w czerwonych kwiatach. Uwinęliśmy się szybko i nie było interwencji strażnika jak to bywało już nie raz.

Drzewa ze śnieżnymi czapami i bliskość knajpy zatrzymały nas na dłużej. Niestety nie rozróżniam kwiatów drzew owocowych ale zakładam, ze tak kwitnie wiśnia. Japonia jest krajem kwitnącej wiśni ale nie wszyscy wiedza, ze w Pensylwanii są sady wiśniowe do, których przyjeżdżają wycieczki z Japonii aby zachwycać się ich widokiem. Kolejna i niewiarygodna atrakcja Ameryki. Po obfitym i smakowitym obiedzie poszliśmy na krotki spacer bo brzuchy nam zbytnio ciążyły i odnaleźliśmy ślady matematycznego dzięcioła. Jego przesadne upodobanie do geometrycznych kształtów pozostawiło na korze drzewa idealne kola i prostokąty.

Przed powrotem jeszcze ostatnie spojrzenie na wiosnę ukryta w kwiatach i na metrowej długości przyrosty drzewa aby przekonać się, ze i do nas wiosna niebawem zawita.