Kalifornia

Po drugiej stronie drogi witała nas Kalifornia w zupełnie standardowy sposób. Tablica na dwóch drewnianych nogach bez kwiatów i upiększeń. Przy pierwszej okazji postanowiliśmy zobaczyć czy ocean inaczej wyrzeźbił brzeg lądu. Krotki rekonesans przekonał nas, ze za wcześnie na zasadnicze zmiany. Po chwili zauroczenia wybrzeżem ruszyliśmy w drogę i raptem przed nami zabłysły czerwone światła stop aut stojących przed nami.

- No nie, na takim odludziu mogą być korki!? - Z dala od dużych miast to rzecz zupełnie niespotykana. Do tej pory juz zapomnieliśmy co to jest ruch wielkomiejski i wolno pełzające auta oddalone od siebie o pół metra. Po minucie wszystko się wyjaśniło. Przechodzące stado jeleni zablokowało ruch samochodów wymuszając pierwszeństwo na wiejskiej drodze. Również i my z przyjemnością zjechaliśmy na pobocze aby napatrzeć się do woli całkiem pokaźnemu stadu, którego przywódca był ciągle na baczności i łypał na zuchwałych fotografów zbyt blisko podchodzących do jego podwładnych.

Choć ocean pozostał niezmienny to otaczająca nas przyroda uległa zmianie i już czuliśmy, ze zbliżamy się do krainy wielkich drzew.

- Już tylko 150 mil do San Francisco. - Z radością odczytałam napis informujący o zbliżającym się i tak długo wyczekiwanym mieście.
- Jeszcze trzy godziny i będziemy na Golden Gate i pojedziemy sławnym tramwajem.

- Chyba trochę za wcześnie na radość. - Droga zaczęła się zwijać jak sznurek w kieszeni dziesięcioletniego chłopca. Zakręt poganiał następny i o szybszej jeździe nie było mowy. Każdy zakręt przesuwał mój tułów od drzwi do p. i pomimo pasów bezpieczeństwa nie czułam się bezpiecznie. Brak jakiejkolwiek barierki zabezpieczajacej od strony przepasci dodawało posmaku grozy. Ładne widoki były ledwo uchwytne, pojawiały się z nieoczekiwanych stron i na bardzo krotko.
- Chciałabym przez chwile popatrzeć bez brutalnego traktowania. - Trochę za ostro powiedziałam ale przy słowach „gumka myszka” nie działa i nie można wymazać tego co powiedziało się wcześniej.
- Ja tez o niczym innym nie marze jak o końcu tej koszmarnej drogi bo już mnie ręce bolą od ciągłego kręcenia. - p. nie był wniebowzięty bo nie mógł popatrzeć na ocean gdyż bez ustanku obserwował drogę. Wreszcie kawałek pobocza na tyle szerokiego aby zatrzymać auto pozwoliło nam na chwile postoju.

- Kupuje ten kawałek. - Chmury i skały wyrwały mnie z teraźniejszości i już zaczęłam rozmyślać. O samotnym domu, o wysokich drzewach wzdłuż alei prowadzącej do niego i cudownym ogrodzie otaczającym nas cudownymi zapachami różnorodnych kwiatów. Nie tylko ja się zamyśliłam bo dopiero po kilku minutach p. zaskoczył, ze coś tu nie tak jak powinno być.
- Przy tak ruchliwej drodze? - Jego słowa dopadły mnie przy meblowaniu kolejnej sypialni w domu z mgły. Powiedział je w taki sposób, ze byłam pewna, ze on tez byl bardzo daleko od miejsca w którym się znajdowaliśmy. Ruszyliśmy dalej w nasza drogę pełną przygód i uśmiechnęłam się na widok mgły nacierającej na roztaczający się przed nami widok.

Z mglistych marzeń o domu pozostała tylko namacalna i bardzo realna mgła zamiast wspaniałego, wyśnionego domu z dala od cywilizacji. Jako pasażer nie mogłam narzekać na podroż. Najlepsze widoki były po mojej prawej stronie i ewentualny ból mięśni szyi od ciągłego odwracania głowy w prawo był niedogodnością tak odległą, ze nie brałam go pod uwagę.

Już przez dłuższy czas jakieś badyle psuły mi widok. Ich kształt był mi znajomy ale nie interesowałam się nimi. Gdy przez kolejne pół kilometra nic nie widziałam oprócz nich i one stanowiły główną przeszkodę w obserwowaniu Oceanu zaskoczyłam, ze to koper. Tak to dziki koper taki jakiego używa się do kiszenia ogórków. W sklepie dwa suche badyle kosztują piec dolarów a tutaj tego chwastu jest aż za dużo. Widoki urocze to prawda ale roślinność jest zaskakująca.