Yosemite

Widok gór na horyzoncie zapowiadał rychłą zmianę widoków i oczekiwałam jej z niecierpliwością. Pożegnaliśmy mgliste plaże towarzyszące nam od dłuższego czasu z ulga. Teraz po czterech godzinach jazdy mamy znaleźć się pośród dwutysięczników jak Eagle Peak (2371m) czy Glacier Point (2199m). To te szczyty w zasięgu reki do których można dotrzeć szlakami turystycznymi. Opodal na wschodzie króluje Mount Ritter (4006m) nad innymi niewiele niższymi szczytami. Krajobraz zmienił się całkowicie i towarzyszyły nam nagie, ostre skały i wzgórza porośnięte gęstymi lasami.

Yosemite Park jest bardzo popularnym miejscem i ze względu na swa wyjątkową widowiskowość jest bardzo tłumnie odwiedzany przez cały rok. Po karkołomnych zakrętach droga się uspokoiła i wjechaliśmy na teren płaskiej kotliny. To właśnie tu jest serce parku z centrum informacyjnym, restauracja, hotelem i rozległym kempingiem.

Zatrzymaliśmy się na parkingu aby już na samym początku napatrzeć się na to co może nas czekać później. Pomimo wczesnej pory nie byliśmy sami i po chwili już rozmawiałam z panią, która podzieliła się ze mną swoim wczorajszym przeżyciem. Musiało to wywrzeć na niej duże wrażenie bo mówiła bardzo podekscytowana i nie oczekiwała ode mnie jakichkolwiek uwag. Po przywitaniu zaczęła swoja historyjkę i nie przerywała jej aż do samego końca. Opowiedziała o spotkaniu z niedźwiedziem właśnie w tym miejscu gdzie się znajdowaliśmy. Tuz za ogrodzeniem jej mąż przechadzał się w poszukiwaniu szyszek i o mały włos nie wpadł na spacerującego misia. Wszystko działo się bardzo blisko mojej rozmówczyni i jak powiedziała pośpieszyła mężowi na pomoc. Nie bardzo wiem co miała na myśli ale p. od razu domyślił się, ze stanowiła łakomy kasek dla zwierza i za pewne to właśnie ja by pożarł zamiast kościstego męża. Postawa godna pochwały ale bardzo nierozważna. Do momentu spotkania zagrożenia trudno jest sobie wyobrazić, ze czyha ono na każdym kroku. Pomimo licznych ostrzeżeń o niedźwiedziach ludzie ignorują zdrowy rozsadek i staja się łatwymi ofiarami przestraszonego osobnika. No cóż może niektórzy specjalnie kusza los aby przeżyć dramatyczne chwile.

Już tutaj spotkaliśmy wspaniale okazy sekwoi ale naszym głównym celem wizyty w tym miejscu jest najwyższy wodospad w USA. Yosemite Fall składa się z dwóch części przedzielonych stopniem i jest tak usytuowany, ze trudno zobaczyć jego dwa kawałki naraz. Jak dobrze widać górna część to ta dolna jest przysłonięta przez drzewa. Moim ulubionym typem wodospadów jest jedna ciągła masa wody spadająca z wysoka i rozbijająca się o tafle wody u jego podłoża. Takim waśnie jak Bridalveil Fall którego woda pokonuje 188 metrów. Tutaj zamieszkuje mściwy duch Pohono strzegący wejścia do doliny. Delikatna mgiełka wody unosząca się w lekkim wietrze była nie lada atrakcja dla setki turystów zmagających się z aparatami aby objąć ten widok w całości. Stara przepowiednia mówi, ze mgła tego wodospadu ma magiczna moc i pomaga samotnym w ożenku. Patrząc na młodych, którzy nieświadomi mocy mgły wdychali ja z zadowoleniem wiedziałam, ze już nie mają szans na życie w kawalerskim bądź panieńskim stanie. Droga przez dolinę jest pętla  i nie będziemy już przejeżdżać obok tego wodospadu. To dobrze bo nie wolno spoglądać na wodospad wyjeżdżając z doliny gdyż złośliwy duch Pohono na pewno ześle nieszczęście.

To jakiś zaklęty/przeklęty teren bo z kolejnym wodospadem czyli naszym głównym powodem wizyty również związana jest indiańska przypowieść. U podstawy niższego stopnia, w jeziorku, ponoć zamieszkują czarownice zwane Poloti i jakieś inne duchy strzegące dostępu do wody. Z niemałym trudem znaleźliśmy miejsce na zaparkowanie auta w pobliżu ścieżki prowadzącej wprost do Yosemite Fall.

Spragnionych spotkania z czarownicami jak widać nie brakuje a nieświadomi czekających tam duchów chcieli po prostu nasycić wzrok widokiem wspaniałego wodospadu. Po drodze oprócz powracających, kilka osób wyprzedziło nas gdy zatrzymaliśmy się na chwile aby popatrzeć na sarnę, która jakby bawiła się w chowanego. Skrywała się za większą sekwoja i przebywała tam przez dłuższą chwile. Później przechodziła dość szybko w polu widzenia i znów chowała się za dużym pniem drzew.

Kolejna grupka turystów oznajmiła nam, ze nie ma wodospadu bo wysechł doszczętnie z powodu panującej suszy. Nasze zdziwione twarze chyba ich rozbawiły bo wskazali nam skale przed nami i oświadczyli, ze to właśnie jest sławny Yosemite Fall w całej swej okazałości. Zajęci sarna nie zauważyliśmy, ze jesteśmy aż tak blisko.

Żołądek skręcił mi się ze złości jak pień drzewa na zdjęciu. Kolejna porażka, suchy wodospad po niewidocznym we mgle Golden Gate zupełnie odebrała mi siły i ochotę na dalsze zwiedzanie. Tyle nadziei ulotniło się bezpowrotnie. Nie ma wodospadu to nie ma również czarownic w nieistniejącym jeziorku. Pokrzepiające słowa otuchy od p., ze to dodatkowa atrakcja, trochę złagodziły moje złe przeczucia, ze znowu czegoś nie zobaczymy na czym nam bardzo zależy. Ile w tym było prawdy mieliśmy przekonać się w Dolinie Śmierci leżącej gdzieś daleko za tymi górami.