Zawodowcy.

Lekko wzburzona jak fale na zdjęciu zaczęłam rozpaczliwie szukać jakiegoś zakątka aby schronić się przed wiatrem. Dlaczego tak jest, ze jak masz kasę to brakuje ci szczęścia a szczęśliwy żebrak ciągle wyciąga rękę po grosz.

Tak było w Oregonie na plaży, zawsze czułam niedosyt przez ten nieustający wiatr i mgle. Jest wreszcie skala za która chce się skryć. Myliłam się, ze znajdę chwile wytchnienia i ciszy.

Dopiero tutaj zaczęły się dzikie tance wiatru kołującego w zatoczce. Jego raptowne i nieprzewidywalne podmuchy wprowadziły mnie w wesoły stan. Jest jak jest i nic poradzić się nie da. Poddałam się zrezygnowana. Fryzurę dawno już szlag trafił i teraz tylko nożyczki mogą mnie wybawić od walki z włosami.

Czysta amatorszczyzna, nie wzięłam czapki ani chusteczki na włosy nie mówiąc już o spinkach. Moja ucieczka zdała się zupełnie na nic i nie pozostało nam nic innego jak powrócić na plażę.

Fale nadawały na innych falach niż my i dumnie prezentowały swoja sile i umiejętności w postaci białych grzyw. Pojechaliśmy dwadzieścia kilometrów dalej w nadziei, ze sierpniowe słońce znajdzie tam dziurę we mgle i ogrzeje moje zziębnięte ciało. Przebrałam się święcie przekonana, ze słusznie robię paradując w klapkach i krótkich spodniach.

Powrót na plażę wprowadził mnie w osłupienie ale nie pozbawił dobrego humoru. Co za widok. Przetarłam oczy ze zdumienia.

Grube kurtki chroniące przed zimnym wiatrem to jeszcze do zaakceptowania ale gumofilce? Nigdy w życiu taka myśl nie zawitała w mojej głowie. Tak wyglądają ludzie przygotowani na ta pogodę – zawodowcy.