Znowu wiosny brak

 Wiosna u nas trwa dwa tygodnie, koniec zimy to lekkie ocieplenie i deszcz po którym przychodzą nieznośne upały. Tak było i w tym roku. Ogrzewanie "chodziło" jeszcze dziesięć dni temu. Słońca brak, ponuro i w nocy zimno. Nie ma dokuczliwszej aury niż mokre pięć stopni Celsjusza. Przez dwa tygodnie lało bez przerwy a teraz nie da się wyjść z domu bo ponad trzydziestostopniowa temperatura grozi zawałem. Organizm jeszcze się nie przestawił na stawienie czoła latu bowiem wiosna już minęła.

Z pelargonii obrywam zgniłe liście, kwiatów nie ma bo bez słońca ta afrykańska roślina nie zakwitnie, bez i konwalie mają liście jak z bajki ale kwiatów brak. Małe zalążki już się nie rozwiną bo są brązowe i zdechłe. Jedynie grzyby wyrosły w ciągu jednej nocy. Szkoda, że nie halucynogenne to miałabym kilka chwil zapomnienia.
Wszyscy zadają pytanie sowie mądrej głowie kiedy pandemia się skończy ale ona ze współczuciem kręci głową w odpowiedzi, że nie prędko.
 Trochę nam popieprzyło się z wyjazdem bo wirus wcale nie odpuszcza wbrew temu co głoszą media. Zrobiłam zestawienie z kwietnia i maja na przykładzie Polski i wychodzi na to, że ilość zachorowań wzrasta, wolno ale rośnie. 

Wcale nie wierzę, że raptem pod koniec miesiąca pandemia zaniknie, liczby mówią same za siebie. Gdy przyjrzeć się mojej okolicy to Illinois przebojem wdarło się na szczyt tabelki i wraz z Kalifornią i NY wymieniają się miejscami na podium. Dreszcz przerażenia wstrząsa mym ciałem na samą myśl, że tam gdzie mieliśmy jechać w tym roku (Ameryka Południowa) pandemia rozwija skrzydła i po liczbach widać, że tam prędko nie pojedziemy.
 Skoro tak to jakoś trzeba funkcjonować pomimo tego, że wszystko dookoła zamknięte na trzy spusty. Pozostaje miejsce z daleka od bliźnich aby nic nie przeskoczyło do naszych organizmów. Aby uatrakcyjnić dwumiesięczną izolację wybraliśmy się do parku. Wiosna kapryśna jak już napisałam ale w wyjątkowo pogodny dzień ruszyliśmy na rowerową wycieczkę.

Kiedyś był tam sad bo obecnie nikt nie sadzi drzew owocowych w miejscach publicznych a szkoda. Jakże uroczo w tym zakątku gdzie choć przez chwilę można zapomnieć o byle jakiej rzeczywistości. 

To takie zaklęte miejsce w którym pojawiamy się co jakiś czas i na pewno powrócimy tam gdy pojawią się owoce. Będziemy zbierać jabłka z robakami bo takie są najsmaczniejsze o czym wiedzą nie tylko robaki ale i my również.

Siedzimy zatem w domu i skreślamy kolejne dni w kalendarzu na lodówce.

 Życzymy wszystkim dużo zdrowia i odporności na trudy życia podczas pandemii.