Lekkie opóźnienie.

 Na smakołyki w samolocie nie ma co liczyć więc przed wyjściem z domu zjedliśmy porządny obiad w postaci steków i sałaty. Mięso będzie siedziało w żołądku przez parę godzin więc o głodzie lub ssaniu w trzewiach nie bedzie mowy. Sałata pomoże w trawieniu półkilogramowego mięsiwa. W połowie domowego przysmaku zrezygnowałam bo takiej ilości nie byłam w stanie zjeść. 
Do odlotu samolotu mieliśmy jeszcze wystarczająco dużo czasu więc picie kawy wypełniło nam jego nadmiar. Wyszliśmy z domu już lekko spóźnieni pomimo tego, że nie było ku temu żadnych przesłanek. 

 Dopiero roboty drogowe które trwają od kilku lat w związku z powiększaniem lotniska O'Hare wyprowadziły nas z równowagi. Od strony Chicago dojazd jest w miarę prosty i szybki ale od zachodu objazd dłużył się w nieskończoność. 
Potwierdzenie emailowe lub wydrukowana w domu kartka potwierdzenia wylotu wystarczyło do przekroczenia bramki odprawy biletowej. Teraz jeszcze odprawa antyterrorystyczna i droga na pokład będzie wolna. Wrzuciliśmy nasze bagaże na taśmociąg i gdy jeden wyszkolony pracownik prześwietlał nasze osobiste rzeczy p. "zapiszczał" w bramce. Od zawsze wiedziałam, że zadaję się z podejrzanym typem ale do tej pory o tym wiedziałam tylko ja.

Zamarłam bo sama na Alaskę nie polecę pozostawiając w łapach służb porządkowych nawet takiego typa jak mój mąż. Przeszłam przez kontrolę bez problemu i wszystkie nasze rzeczy ułożyłam na ławce obok. Zaczęłam przyglądać się czynnościom mającym dowieść, że p. nie powinien latać pojazdami podniebnymi a spędzić kilka godzin w areszcie aby później znaleźć się w więzieniu o zaostrzonym rygorze. 
Został poproszony o zdjęcie butów i zaproszony do specjalnego akwarium z wirującym ramieniem-skanerem. Po prześwietleniu pomazano mu dłonie specyfikiem uczulonym na narkotyki i gdy to nic ciekawego nie wykazało byliśmy wolni ale bez butów na które przyszło nam poczekać kolejne pięć minut. Czas upływał nieubłaganie i kurczył się zbyt szybko. Do rękawa prowadzącego do naszego samolotu mieliśmy kilometr jak nie więcej i gdy do niego dotarliśmy oprócz nas były jeszcze trzy osoby. Każdy podróżny widać nie mógł się doczekać wylotu bo do startu było jeszcze 10 minut i wolał siedzieć w samolocie niż rozkoszować się wolnością przed sześciogodzinnym lotem.

Wreszcie przyszedł czas i na nas aby wejść do środka i okazało się, że nie ma ani jednego wolnego miejsca oprócz dwóch czekających na nas. Na moim miejscu przy oknie siedziała panienka udająca sklerozę gdy poprosiliśmy ją aby posadziła swą pupcię na przynależnym jej miejscu. Z grymasem bólu pozwoliła mi zająć moje miejsce i już więcej nie miałam okazji na nawet krótką z nią rozmowę gdyż rozdzielał nas p. co uważam za bardzo dobre rozwiązanie.

Rękaw odjechał od kadłuba zaraz jak zapięliśmy pasy i rozpoczęło się długie kołowanie na pas startowy.

 Alaska wydaje się popularnym miejscem bo ciężko kupić bilety na lot bezpośredni pomimo tego, że jest kilka linii obsługujących to połączenie. Udało mi się sfotografować Air Alaska i Frontier które przed nami miały wyznaczony start.

Wreszcie start po półgodzinnym kołowaniu po lotnisku.

 O'Hare nie jest największym lotniskiem na świecie ale dzierży palmę pierwszeństwa w ilości przylatujących i odlatujących samolotów. Zaletą jego jest bliskość Chicago i dwóch autostrad biegnących ze wschodu na zachód i z północy na południe.

Duże czy małe to pojęcie względne ale i tak wygląda imponująco z lotu ptaka. Szybko wzbijaliśmy się na wysokość przelotową i po chwili już tylko chmury widać było za oknem.

Na pokładzie linii krajowych trzeba płacić za posiłki, internet i telewizję oraz za bagaż. Wszystko płatne plastikiem a nie gotówką. Przepraszam zapędziłam się w płaceniu, jedynie kawa jest za darmo!

Problem z oglądaniem pojawił się od razu gdyż odległość do ekranu w fotelu przede mną była tak mała, że trudno było mi wyostrzyć wizję na odległość łokcia. Zrezygnowaliśmy zatem z oglądania kolejnego odcinka Planety Małp na malutkich monitorach i pogrążyliśmy  się w letargu na sześć godzin. O spaniu nie było mowy bo fotele zupełnie do tego się nie nadają.

Lotnisko w Anchorage też lubi piechórów i do wypożyczalni aut tachaliśmy swoje bagaże kląc jak dwa szewce bo nigdzie nie mogliśmy znaleźć wózków. Doszliśmy umordowani i po odebraniu samochodu ruszyliśmy na krótki nocny rekonesans po największym mieście Alaski.